دیشب یک خواب عجیب دیدم . نزدیک به فرودگاه بودیم . یک هواپیمای بزرگ داشت به فرودگاه نزدیک میشد تا بنشینه اما قبل از اینکه به باند برسه درست از روی سر ما با فاصله خیلی کمی رد شد و ارتفاعش رو کم کرد . هنوز تا باند فاصله زیادی داشت اما تقریبا چسبیده بود به زمین . با وحشت به این صحنه نگاه میکردم و نمیدونستم چه پیش خواهد آمد . نمی دونم چرا دیگران از این صحنه متعجب نبودند . در آخرین لحظه و درست قبل از برخورد چرخ های هواپیما با زمین انگار که خلبان تغییر عقیده داده باشه هواپیما رو به آسمان حرکت کرد و شروع به اوج گرفتن کرد اما فاصله اش با ساختمون فرودگاه کمتر از این بود که بتونه ردش کنه و در مقابل چشمان ما و با فاصله کمی از ما با بالاترین طبقه ساختمان فرودگاه برخورد کرد و منفجر شد . باورم نمی شد . یعنی همین الان یک عالمه آدم مردند ؟ خدای من . حالا باید چه کار کرد ؟ انتظار داشتم الان همه جا بهم بریزه و همه به کمک بیان اما هیچ خبری نبود . فقط یک عالمه کارگر اومدند و مشغول جمع کردن بقایای هواپیما شدند و یک عده دیگه مشغول بازسازی قسمت آسیب دیده ساختمان . انگار نه انگار که اتفاقی افتاده !!! چطور چنین چیزی ممکن بود ؟ دنیای دیگه ای بود . جون مردم اهمیتش از ساختمون کمتر بود . مرگ عادی تر از نوشیدن یک جرعه آب بود . تنها چیز مهم برای همه این بود که اجازه ندهند نمای شهرشون خراب بشه . مهم این بود که هر چه سریعتر آثار خرابی به بار آمده پاک شود . مهم نبود این خرابی در اثر مرگ چند صد نفر آدم بوجود آمده مهم این بود که همه چیز نو و تمیز و مرتب باشند . یعنی کسی اصلا فکری جز این نداشت . کسی بهشون یاد نداده بود وقتی هواپیما سقوط میکنه باید به آسیب دیدگان کمک کرد ، فقط آموزش دیده بودند که خرابی ها رو بسازند . زباله ها رو جمع کنند . چند صد نفرمردند ، اشکالی نداره . کسانی هستند که جای اونا رو بگیرند . میشه عین همون آدمها رو ساخت و جایگزین کرد . الان فقط مهم اینه که زباله ها جمع بشن و لابد بازیافت هم خواهند شد . به نظر شما بقایای انسان رو میشه بازیافت کرد ؟ اما تو اون دنیایی که من دیدم ، میشد . دنیای سیاهی بود . شدیدا احساس تنهایی و بی پناهی میکردم . دلم میخواست تا حد ممکن دور شم . دور . دور دور . خیلی دور .

بیدار شدم . اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که این خواب رو تحت تاثیر چیزهایی که این چند روز ازکتاب " دنیای قشنگ نو " آلدوس هاکسلی خونده بودم دیدم . دنیای بدون احساس و عشق و از پیش تعیین شده . اگه ناگهان و در یک چشم بهم زدن پرتاب بشیم به یک دنیای این چنینی ممکنه دچار احساسی شویم که من دیشب در خوابم داشتم اما اگه خیلی آروم و تدریجی به اون نقطه برسیم آیا باز هم احساسی خواهیم داشت ؟

..................................................................................................................................