Caribou Cafe
Dubai

قبل از تحویل سال که دیگه ولو شده بودیم و نمیدونستیم بخوابیم یا بیدار بمونیم داشتیم دوتایی تصور می کردیم چهار سال دیگه که دوباره تحویل سال همین ساعت ها باشه ″باران‶ پنج ساله است و احتمالا دوست داره که برای تحویل سال بیدار بمونه و حتما نمی تونه مقاومت کنه و خوابش می بره و اون وقت صبح که از خواب بیدار می شه لابد کلی دلخور می شه که چرا منو بیدار نکردین .
همه باید در زندگی حداقل یک بار این سوال رو از خودشون بپرسند!
..

سال نو شد .
ماه کامل بود .
..

این روزها بیشتر مطالب فیس بوک و وبلاگ ها بوی عید و بهار و سال نو می دهند .
جو است دیگر . آدم را میگیرد .
فکر می کنم باید منم یک بهارانه برای دوستانم داشته باشم .
اما دل است دیگر ! وقتی مثل اکثر مواقع سر ناسازگاری داشته باشد خودت را هم بکشی چیز به درد بخوری ازش در نمی آید .
خشک شده است اصلا .
حوصله ندارد هیچ .
مدام با خودش می گوید : ( اما من صدایش را می شنوم بلند ! ) عید است که عید باشد . بهار است که باشد . اصلا برای جایی که زمستان ندارد بهار چه معنایی دارد ؟ سال نو می شود که بشود . این همه سال نو و کهنه شد چه اتفاقی افتاد که حالا بخواهد بیافتد ؟ یک عالمه شعرهای بهاری هم مدام می آیند در سرش رژه می روند و خودشان را یادآوری می کنند اما هیچ نتیجه ای ندارد که ندارد .
خوب که نگاهش می کنم میبینم خیلی هم حالش بد نیست اما انگار دچار یک بی تفاوتی شدید شده است نسبت به همه چیز . علتش را هم البته می داند و من هم می دانم ، خب آخر دل خودم است خدای ناکرده !
خیلی وقت است که دارد بهانه های کوچک خوش بودن را از زندگی اش حذف می کند .
اینطوری شده ست که روزها هیچ فرقی با هم ندارند برایش . روز اول بهار و روز تولد و روز اولین فلان و روز آخرین بهمان و چه و چه ، همه برایش یکسان اند . خب این شاید خیلی هم خوب نباشد . اما کاریست که شده و حالا حتی دل و دماغ درست کردن این وضعیت را هم ندارد .
بگذریم .
دیشب تا صبح به این فکر کردم که چرا اصلا میشماریم ما این روزها و شب های لعنتی را ؟ به هیچ نتیجه ای نرسیدم ولی در تمام آن چند ساعت که به سقف خیره شده بودم و مغزم عین تراکتور کار میکرد یک تصویر خیلی روشن جلوی چشمانم بود .
وقتی وارد پذیرایی خانه تان می شدیم ، سمت راست ، یک قاب مستطیل روی دیوار بود که نوشته ای را نگهداری می کرد . آن نوشته این بود :
مرد بقال پرسید : چند من خربزه می خواهی ؟
من از او پرسیدم : دلِ خوش سیری چند ؟
..
آن موقع در آن عالم کودکی هر بار به خانه تان می آمدم فکر می کردم چه شعر زشتی که از خربزه و بقال و این چیزها حرف زده است . آخر خربزه و هندوانه و بقال که نشد شعر .
حالا خیلی دلم می خواهد همان تابلو را بدهی به من که بزنم به دیوار خانه ام .
.......
خلاصه اینکه فکر می کنم آدم اگر محدود نباشد از هر نوعش ، اگر آزاد باشد به معنای واقعی و اگر دلش خوش باشد ، هر لحظه می تواند برایش بهار باشد . بهاری آنچنان حقیقی که در هر لحظه هزاران بار جوانه بزند .
چنین حسی فکر می کنم چیزی جز یک وعده سر خرمن نیست اما برای ادامه زندگی فقط می توان به چنین چیزی امید داشت . باشد که محقق شود .
الهی آمین .
و خب ،
همین دیگر !
..

Cafe NERO
Dubai

برای من عشق گاهی به شکل یک ذره تابان است که باید بگردم ببینم کجای وجودم خودش را پنهان کرده که اینطور نورش را به همه جا پاشیده .
گاهی به شکل یک گوی کوچک است که می توانم یواشکی بگذارمش کف دست دوستی یا بیاندازمش در جیب پالتویش .
و گاهی مانند یک پارچه ابریشمی نازک و درخشان پهنش می کنم روی تمام کره زمین و سعی می کنم برسانمش به دست کسانی که آرزویشان را دارم .

حتی کلیشه ها هم می توانند یگانه باشند .
هر کسی باید عکسِ شیشه باران خورده خودش را داشته باشد .
..

خواب میبینم جلیل شهناز دارد در دستگاه سه گاه بداهه نوازی می کند .
گوش می دهم تمام جملاتش را .
از غلظت جمله ها از خواب بیدار می شوم .
چیزی فکرم را مشغول می کند.
جملاتی که او بداهه می نواخت از کجا در سر من می چرخید .
من داشتم بداهه می نواختم ؟
آن هم سه گاه ؟
عجب احساس خوبی .
..

من می خوابم به شرطی که ادامه خواب دیشب را ببینم .
شنیدی ؟
..

Caribou Cafe
Dubai
..

وقتی آشپزخانه خانه ای سوت و کور باشد یعنی صاحب خانه حالش خوب نیست .
..

حالا من و باران یک چیزهایی با هم داریم که فقط خودمان می دانیم .
کلمات مشترک ، موزیک های مشترک و صداهای مشترک .
یعنی اینکه من می دانم و او هم می داند که هر کجا باشیم و حتی موقعی که از هم فاصله داریم باید سر آن کلمه یا آن آهنگ یا آن صدا بیاییم پیش هم و به هم لبخند بزنیم .
و خب ،
این خیلی خوب است!
..