2006/10/18
خواب خاطرات
همیشه موقع جمع و جور کردن گوشه کمدها و وسایل خاک گرفته ، با یک مشت خاطرات خاک گرفته روبرو میشم که بدون استثناء اشک رو به گوشه چشم یا حتی روی گونه دعوت میکنند . یا غرق لذت خاطرات میشم یا دلتنگ خاطرات . دلتنگ اونایی که خاطرات رو ساختند و حالا یا نیستند و یا بودنشون با نبودنشون _برای من_ فرقی نمی کنه .
یک سری نوار از تو وسایل مانا پیدا کردم که از عصر تا حالا مشغولشونم . ده سال گذشته رو مرور کردم با این نوارها . نواری از صدای مامان بزرگم وقتی که برای آخرین بار اومده بود تهران و مانا باهاش یک مصاحبه انجام داده و در واقع از زیر زبونش حرف کشیده تا صداشو ضبط کنه . نمی دونم چرا این کار رو کرده چون از چند سال قبلش ما دوربین فیلمبرداری داشتیم و احتیاجی به ضبط کردن صدا روی کاست نبوده . شاید برای اینکه مامان بزرگ همیشه جلوی دوربین معذب بود این کار رو کرده . نمی دونم . هرچی بود که حسابی .... . صدای خنده های من در ده سال پیش ( چه سرمستانه میخندیدم ) صدای بابام که با مامان بزرگ سر شعر خوندن چونه میزنه ( چه جوون و پر انرژی ) صدای مانا که نوجوونی بیش نیست . سرعت حرف زدنش زیاده و یک خرده سینش میزنه . صدای مامان بزرگ که خیلی با آب و تاب از کوچ شصت و پنج سال پیشش به ایران میگه . از شوهرش و بچه هاش . نمی دونم مانا چی بهش گفته که ناراحت شده و بابا واسطه میشه و از طرف مانا از مامان بزرگ معذرت خواهی میکنه و اون هم زود میگه باشه بخشیدم و مانا هم زود میگه اگه منو بخشیدی برامون یک شعر بخون . چیزی نمونده چهار سال بشه که دیگه نیست .
نوار بعدی پر از بوهای مختلفه . پر از فضاهای مختلفه . آدمهای مختلف . روزهای زندگی من . مکالمه تلفنی بابام با یکی از دوستانش . بابام داره از نیکی حرف میزنه که فردا میره مدرسه و .... . من ؟ نیکی ؟ مدرسه میرفتم ؟ من دانش آموز بودم . چند سال پیش بود ؟ دوست با تار قطعه " آداجیو " اثر آلبینونی رو که به تازگی درگیرش شده اجرا میکنه و توضیحاتی بسیار ابتدایی در مورد قطعه میده . بابا تایید میکنه . مثل همیشه تشویق میکنه . دوست از تشویق شدن لذت میبره . همیشه لذت میبرده و هنوز هم . فراموش کرده بودم نیکی دختر دبیرستانی ای بوده .
قسمت بعدی مربوط به آخرین جلسات تمرین گروهیه که خودمون تاسیس کردیم . شش دختر تازه دیپلم گرفته . من دیپلم تجربی و دیگران دیپلم هنرستان موسیقی ( که آرزوشو داشتم ) . گروه ما سرپرست نداشت . همه سرپرست بودیم . بیشتر از یک سال تمرین کردیم . دو شب کنسرت در تالار رودکی . نه سال پیش . در واقع میخواستیم بگیم ما این شدیم و خودمون دیگه بلدیم روی پای خودمون بایستیم . همه موزیسین هایی که می شناختیم و نمی شناختیم رو دعوت کردیم که بگیم بیایین ما رو بشناسین . خیلی به خودمون مطمئن بودیم . اشتباه هم نکرده بودیم . هنوز وقتی اجرای سر صحنه رو گوش میکنم موهای تنم سیخ میشه از صداقت و خلوص و همدلی که در موسیقی ما روان بود و دیگر نیست . خیلی وقته موسیقی ایرانی خالص نشنیده ام . اجراهای جدید حالم رو به هم میزنند . کارهای استودیویی که نوازندگان و خواننده حتی یک بار هم با هم دست نداده اند چه برسد به هم همسازی و هم کلامی . ما جوون بودیم و ایده آلیست . خیلی زود اما آموختیم که کار هنری کردن مساوی ست با بدهکاری . در اولین کنسرت مستقل و موفقمون به تالار رودکی بدهکار شدیم بعد از بیش از یک سال و نیم تمرین مداوم . ما پول نمی خواستیم . هدفمون چیز دیگه ای بود اما انتظار بدهکار شدن رو هم نداشتیم . حرف پول که اومد وسط ، همدلی رو با خودش برد و هرکس رفت پی کار خودش . از به به و چه چه اساتید مون مست شده بودیم . همین رو میخواستیم . همین رو میخواستیم ؟ نمی دونم . من نخواستم . رها کردم . رها شدم .
قسمت بعدی نوار : چهارگاه . " دخترک ژولیده " با سه تار . منم گویا . چه خوب بودم .
قسمت بعدی اجرای اولیه قطعه ای در نوا توسط دوست بابا که آن زمان نامی نداشت هنوز . ( قطعه نامی نداشت وگرنه دوست که همیشه نام دارد . اگر دوست نباشد دشمن که هست !!! ) قطعه نوا تازه خلق شده بود و قرار بود من برایش نامی برگزینم که بعد ها بیخبر " هامون " نامیده شد و من هرگز راضی نشدم . نه از تنظیمش و نه از نامش .
بوی نمایشگاه کتاب سال هفتاد و پنج پیچید تو اتاق . اردیبهشت چه بویی دارد ؟ تصنیف " جور فلک " که ای کاش باز خوانی نمیشد با آن صدای عشوه گر و مردانه که چندش آور ست . خوب شد " روح انگیز " زنده نبود تا بشنود چه کسی ترانه هایش را باز خوانی کرده است . البته چاره ای هم نبود و نیست گویا . چه بسیار ترانه های ماندگاری که در این سالها توسط مردان باز خوانی شده اند که ای کاش نمی شدند . خوانندگی برازنده صدای زن است و گاهی مرد .( فقط گاهی . آن هم بستگی به مردش دارد . )
شور . تکنوازی کمانچه . مانا . مبتدیست . سوزی از سازش برنمی آمد هنوز .
این دفترچه خاطرات صوتی با تصنیف " وطن من " با صدای ایرج بسطامی بینوا به پایان آمد و من هنوز گیجم که این نوار از کجا و چطور تو اون کشوی خاک گرفته بوده و من باز یاد اون روزی افتادم که خبر مرگ بسطامی رودر زلزله بم به بابا دادند و بابا که گوشی تلفن دستش بود فقط آهی کشید و رنگ از رخش رفت و من فهمیدم که صاحب خاطره " جورابهای قرمز " دیگه جوراب قرمزی نمی پوشد . این همه خاطره روی یک نوار و به طور کاملا اتفاقی و تصادفی ضبط شده اند . روی نوار چیزی نوشته نشده است . خواب دیده ام شاید این همه را !!!!!!
8 Comments:
آرشیو
May 2005June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
September 2009
October 2009
November 2009
December 2009
January 2010
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
July 2010
August 2010
September 2010
October 2010
November 2010
December 2010
January 2011
February 2011
March 2011
April 2011
May 2011
June 2011
July 2011
August 2011
September 2011
October 2011
November 2011
December 2011
January 2012
February 2012
March 2012
April 2012
May 2012
June 2012
July 2012
August 2012
September 2012
October 2012
November 2012
December 2012
January 2013
February 2013
March 2013
May 2013
June 2013
July 2013
August 2013
September 2013
November 2013
December 2013
March 2014
May 2014
June 2014
September 2014
November 2014
January 2015
February 2015
March 2015
April 2015
May 2015
June 2015
January 2016
May 2017
دیگران
وب سایت ها
عکاسیThéàtre de la Ville
Maison Européenne de la photographie
Magnum Photos
vali tafavote mohemtaresh ine ke ghalebe posthat adam ro be raveshhaye zarif va vijehie ke erae midi be donyaye biroon vasl mikone... yani fekr va did ro ba atraf ertebat mideh va doost mikoneh... ba khoondane post hat dar lahzeh boodan ro tajrobeh mikonam
ama inyeki adam ro badjoori mikeshooneh to khodesh va be aghab...hesse ajibi mideh... bad az khoondane oon ehsas kardam baraye moddati ehtiyaj be sokoote daroon daram... cheghadr yadavarye khaterat (hata khatereat adi va roozmareh) esalate zendegi ro zendeh mikoneh.
hameye post hat ro doost daram
shad bashi