هیچوقت به این فکر کردین که قبل از شما چه کسانی در خونه فعلی شما زندگی میکردند ؟ هیچ فکر کردین چه جوری خونشونو تزیین میکردند ؟ هیچ فکر کردین آدمی که قبلا تو اتاق خواب شما میخوابیده ، الان زنده ست یا مرده ؟ عاشق بوده یا فارغ ؟ دختر بوده یا پسر ؟ خوشحال بوده یا غمگین ؟ خوشبخت بوده یا نه ؟ چقدر تو این اتاق گریه کرده ؟ چقدر از این پنجره بیرون رو نگاه کرده ؟ و هزار تا فکر دیگه ؟ من خیلی به این چیزا فکر میکنم . گاهی اوقات از روی نشونه های باقی مونده میشه یک حدسایی زد . مثلا جای اتو که روی موکت مونده نشون میده این اتاق خواب مال یک آدم بزرگ بوده . عکس برگردون های تو کمد ها میگن که این کمد ها مال یک بچه بوده .

دیروز داشتم به این فکر میکردم همین خونه ای که ما الان توش زندگی میکنیم چجوری بود و چجوری شد !!! اول این خونه مال یک زن و شوهری بود که دو تا دختر داشتند . یکیشون ازدواج کرده بود و دیگری با پدر و مادرش زندگی میکرد . یعنی به طور ثابت سه نفر تو این خونه زندگی میکردند و خودشون اولین کسانی بودند که بعد از ساخته شدن ساختمون این آپارتمان رو اجاره کرده بودند . با اینکه بابای خونه دوست داشت طبقات پایین تر باشند اما به اصرار دخترشون طبقه نوزدهم رو انتخاب میکنن که منظره خوبی داشته باشن . خانومه کلی وسایل نو برای خونه خریده بود اما فقط یک سال توش زندگی کرد . همه چیز رو رها کرد و رفت . مامان و بابای اون دختره که مامان و بابای من هم هستند بعد از یک سال خونشونو گذاشتند و برگشتند کشورشون چون اگه باز هم میموندند ممکن بود اونایی که تو ایران مثلا داشتند کاراشونو انجام میدادند آتیش بزنند به مالشون . خیلی ناگهانی و به عنوان یک سفر کوتاه رفتند و دیگه برنگشتند . تمام وسایلشون موند . دخترشون هم موند . برای اینکه دختره احساس تنهایی نکنه و بهش سخت نگذره اون یکی دختره و شوهرش تصمیم گرفتند بیان و بشن مامان و بابای این دختر کوچیکه . اما آخه اونا خودشون هم خونه و زندگی و وسایل داشتند . چاره ای نبود جز اینکه نصف وسایل رو بفروشند . فروختیم . اسباب کشیدیم به خونه بزرگتر اما چون تو سیستم قبلی بچه سالاری بود دختر کوچیکه اتاق بزرگه رو صاحب شده بود و یک سالی هم توش زندگی کرده بود و نمیشد جاشو عوض کرد . اتاق خواب مامان و بابام شد اتاق خواب ما . خونه مامان و بابام شد خونه ما . دو سال با هم زندگی کردیم تو یک خونه و من خیلی از شبا موقع خواب یادم میافتاد که این اتاق یک روز مال مامان و بابام بوده . بابام اینجا میخوابید و مامانم اونجا . چقدر بابام تو این اتاق خر و پف میکرد و ........ . بعد که مانا رفت خودتون شاهد بودین که چجوری افتادم به جون در و دیوار و خلاصه در نهایت خونه شد اونجوری که دیگه خودم واقعا دلم میخواست . این تغییرات اینقدر خرد خرد بوده که خیلی متوجه نشدیم چی بود و چی شد . اما اگه فقط به سر و ته داستان نگاه کنی میبینی که این خونه یک روزی مال پدر و مادر و خواهر من بود و حالا هیچکدومشون اینجا نیستند . یاد اون روزایی که مامانم غذاهای خوشمزه می پخت و من و پژمان رو دعوت میکرد و کلی شمع تو خونه روشن میکرد و روی میز پر بود از خوراکی های رنگارنگ و دور هم غذا میخوردیم ، بخیر . یادش بخیر که بابام همیشه دلش میخواست هر شب بریم کنار دریاچه و جوجه کباب درست کنیم و من با اولین پولی که تو امارات درآوردم یک منقل پایه دار و سیخ و جوجه و خلاصه همه بساط جوجه کباب رو جور کردم و بابا رو سورپرایز کردیم ، بخیر . یاد روزایی که من و مانا با هم غذا میخوردیم و پژمان سر کار بود ، بخیر . یاد شبایی که پژمان دیر می اومد و من و مانا میرفتیم برای خودمون گردش ، بخیر . دیشب که پژمان دیر اومد و من تنها خوابم برد فهمیدم که همه رفته اند . چه زندگی عجیبی . چه احساسات غریبی .

دیشب خواب دیدم که رفتم در یک خونه ای . در میزنم . مامانم در رو باز میکنه . همون خونه ای بود که پانزده ساله هرشب خوابشو میبینم . خونه کودکی هام . چه احساس خوبی . وقتی بیدار شدم لبخند میزدم .