نیکات

2007/01/28

کم فروشی هنری

مدتیه به این موضوع فکر میکنم که هنرمندان ایرانی ( به ویژه اهالی موسیقی ) خیلی جالبن . من فکر میکنم یک هنرمند واقعی ( واقعی واقعی ) باید همیشه هنرمند باشه . باید همیشه خودش باشه . باید هنرمندانه زندگی کنه . خلق کنه . اجرا کنه . بدون کم و کاست . بی پایین . وقتی یک نوازنده ساز میزنه نباید به این فکر کنه که دیگران در موردش چی فکر میکنن . مثل وبلاگ نوشتنه . وقتی به این فکر میکنی که مثلا تقی و نقی و علی و زهرا و زهره دارن وبلاگت رو میخونن ناخودآگاه دچار سانسور میشی و به این فکر میکنی که این آدما بعد از خوندن وبلاگم چی فکر میکنند . حتی گاهی میشه حدس زد چه کسانی برای چه مطالبی کامنت خواهند گذاشت . خب این خوب نیست دیگه . البته بد هم نیست اما دو تا چیز مختلف میتونه باشه . تو میتونی هر چی دلت میخواد بنویسی به خاطر اینکه فقط نوشته باشی و موقع نوشتن به خواننده ها فکر نکنی و یا اینکه با توجه به سلیقه و خوشایند خواننده ات بنویسی و سعیت این باشه که یک عالمه کامنت به به و چه چه بشنوی . در حالت اولی فکر میکنم نوشته معمولا ناب تر و پرحس تر خواهد بود .

در اجرای موسیقی هم همینطوره . اگه میخوایی خودت باشی باید جسارت داشته باشی و هر چی که احساس میکنی اجرا کنی بدون اینکه فکر کنی دیگران چه فکر خواهند کرد . چه اشکالی داره آدم یک چیزی رو تجربه کنه و بعد خودش به این نتیجه برسه که تجربه خوبی نبوده . میتونی یک طرحی رو اجرا کنی و بعد از بین ببریش اما مهم اینه که یک بار اجرا شد و از روی نتیجه کار قضاوتش کردی . توایران الان هنرمندا می ترسن که بعضی ایده ها رو اجرا کنن که البته دلایل خیلی زیادی میتونه داشته باشه از جمله وضعیت نابسامان اقتصادی و کمبود شدید امکانات . اما بدتر از همه ترس از قضاوت شدنه که مانع از هر حرکتی میشه . چون سیستم ایرانی اینجوریه که اگه یک هنرمندی تو پرونده هنریش یک کار بد داشته باشه دیگه کارش ساخته ست . تا آخر عمرش هر کار بکنه میگن این همونه که فلان کار رو کرده بود . آنچنان میکوبدش که دیگه نمی تونه از جاش بلند شه . برعکسشم هست . اگه یک نفر فقط یک بار یک کار جالب و مورد توجه ارائه بده اینقدر گنده ش میکنن که دیگه نمیشه نشوندش سر جاش و ازون به بعد هر آشغالی که به خرد مردم بده همه میگن به به .

یک چیز جالب تر در مورد موزیسین های ایرانی اینه که اندازه حس و حال اجراشون رو با اندازه تماشاچی تنظیم میکنن . یعنی اگه مخاطب خاص و اهل فن باشه حسابی قدرت نمایی میکنن که اونم فقط جنبه پوز زنی داره نه اینکه بخوان هنرشون رو تمام و کمال ارائه کنن . اگر هم مخاطب عام داشته باشند که دیگه هیچی . اینقدر کم فروشی میکنن که نگو . وقتی کار به اینجا میرسه دیگه بحث بیزینس میاد وسط . دیگه هنر نیست . مقدار هنرنمایی رابطه مستقیم پیدا میکنه با مبلغ قرارداد و شعور شنوندگان . همین میشه که موسیقی دلنشین ، یک چیزی که واقعا از دل برخواسته باشه تا به دل بشینه ، کم گیر میاد این روزا .

همین طوری الکی اینا رو نگفتم ها . اینا حاصل تجربه بیست ساله منه در فضای موسیقی ایرانی و آشنایی نزدیک با بیشتر از شصت درصد موزیسین های شناخته شده ایران و شنیدن و دیدن اجراها و نظرات و عقایدشون و البته تجربه بیش از پنجاه بار کنسرت دادن و برقراری ارتباط با هزاران شنونده خاص و عام ایرانی و غیر ایرانی .

وقتی میگم هنرمند ایرانی یعنی همه . حتی خود من که اینا رو میگم هم از این قاعده مستثنی نیستم متاسفانه . فقط شدت و حدتش متفاوته .

نوشته شده در 10:36 AM توسط niki.

3 comments

3 Comments:

Anonymous said...

tu iran kollan kare honarmanda tu un sharayet kheili sakhte az musisian gerefte ta honarpishe va khanande chon bayad az 100 ta canale dolati rad shan .... kholase akharesh in mishe ke honarmand bikhiale honare vagheii mishe mishe bishtar be khatere maddiat kar kone va az honaresh nun dar biare vagarna bayad shab sare gorosne bezare zamin ya honaresho vel kone bere peye kare dighe....

9:10 PM

Anonymous said...

سوات من یکی به این مطلبت نمیرسه مادر...بوس

10:31 PM

Anonymous said...

Mam vaghean mota'asefam, inam nashi az farhange paiine mast ke to bishtare jamiate mun ham dide mishe, man fekr konam khodamam in toram, bishtar to theatre ino mifahmam o azyat misham, yani gahi ke ejraye akhar ro miram ke beine tamashachi ha adame marufi nist ehsas mikonam eine ye khar dare baham raftar mishe o barashun mohem nist man chi fekr mikonam dar morede ejrashun, say mikonam hamishe ejrahaye aval ro beram ke chand ta adame sarshenas ham mian ke theatre ro bebinan

11:53 AM