اولین روز رو در برلین با بازدید از " دروازه براندنبرگ " آغاز کردیم . با کمک کتاب " لونلی پلانت " برای تمام این روزهایی که در برلین هستیم برنامه ریزی کردیم . باید اعتراف کنم این اولین باره که دارم آلمان رو خوب نگاه میکنم . این بار چهارمه که میام آلمان اما همیشه در حال بدو بدو و کار بودیم و برنامه ام دست خودم نبود و طبیعتا وقتی با چند نفر همسفر باشی باید رضایت جمع رو در نظر داشته باشی . نمیشد برای خودم برنامه ریزی کنم . اما این دفعه که با پژمان همسفرم حسابی در اختیار خودمونیم . من که با خیال راحت خودم رو سپردم بهش و اون زحمت همه چیز رو میکشه که همینجا در حضور شما ازش تشکر میکنم .
تصمیم داریم قشنگ بریم قاطی مردم و شهر رو کشف کنیم . همین که از قطار و مترو برای جابجایی در سطح شهر استفاده میکنیم خودش خیلی در شناخت مردم شهر و حال و هواشون تاثیر داره . دوچرخه سواری که مثل بیشتر شهرهای آلمان جایگاه خودش رو داره . تقریبا هر آدمی رو میبینی که تنهاست ، داره مطالعه میکنه . تمام در و دیوار شهر تا اونجایی که دست آدمیزاد بهش رسیده پوشیده از نقاشی های دیواری ست با رنگهای متنوع که در عین شلوغ پلوغی ، خودش یکی از مشخصه های بارز شهره . از تو هواپیما که برلین رو میدیدیم پر بود از مجموعه آپارتمانهایی که با فرم های مختلف به هم وصل بودند . مثلا یک مجموعه آپارتمان به شکل " یو " یا " اس " وهر فرم قابل تصور دیگه . اینقدر تو دبی ساختمون های پرت و پلا دیدیم که چشممون با این ساختمون ها که تقریبا از یک شخصیت واحد برخوردارند نوازش میشه . دبی شده نمایشگاه آسمان خراشهای مدرن با ایده های نو و گاها بدیع اما به دلیل تنوع ساختمون ها و تعداد زیادشون دچار یک جور آشفتگی شده . من بدم نمیاد اما کاملا معلومه که دبی تبدیل شده به محل آزمون و خطای معمار های مدرن . بگذریم . خلاصه که این تفاوتهای بین سرزمین های مختلفه که سفر رو جالب میکنه دیگه وگرنه اگر همه جا مثل هم بود و همه مردم یک جور بودند دیگه سفر کردن لطفی نداشت . اما همچنان به برابری حقوق انسان ها و یک زبان و فرهنگ بدون مرز معتقدم . این ربطی به اون نداره .
دروازه " براندنبرگ " که زیباترین دروازه شهر برلین در قرن هجدهم بوده رو تماشا کردیم و تو یکی از این فروشگا ها که یادگاری های برلین رو می فروخت چند تا عکس از همین مکان دیدیم بعد از جنگ جهانی دوم که حسابی تخریب شده بود . ساختمون های اطراف دروازه به طور کامل خراب شده اند و بازسازی شده اند . همش تصور میکردم چه کسانی در همین محلی که ما و هزاران توریست دیگه داریم میخندیم و عکس یادگاری میگیریم کشته شده اند وجنازه هاشون زیر دست و پا له شده . یک دفعه همه چیز برام سیاه و سفید میشد و … . راستی شما هم زمان قدیم رو سیاه و سفید تصور میکنین یا رنگی ؟
با فاصله خیلی کمی از " براندنبرگ " مکانی ساخته اند که در سال دو هزار و پنج آماده شده به عنوان یادواره هولوکاست . معماری خیلی مدرن شامل دوهزار و هفتصد و یازده مکعب مستطیل که مثل سنگ قبر در یک فضای گورستان مانند کنار هم چیده شده اند . سیصد و سه تای آنها بیشتر از چهار متر ارتفاع دارند . وزن بزگترینش که چهار متر و هفتاد سانتیمتره ، شانزده تن بود .
زیر همون مکعب مستطیل ها هم یک " مرکز اطلاعات " درست کرده بودند . مثل یک نمایشگاه .
دیگه همینطور توی خیابون های اطراف گردش کردیم و چون وقت قضای حاجت رسید یک سکه یک یورویی از جیبمان خارج کردیم و در کف دست صاحب حاجت سرا گذاشتیم و آنجا بود که قدرمستراح های مجانی و خوش بوی دبی را دانستیم . با توجه با کیفیت مستراح های دبی باید برای هر بار استفاده چیزی حدود ده یورو پرداخت !!!!!!!عجب داستانیه این مستراح . همه جا با آدمه .
بعدازظهر هم رفتیم یک محله ای* که پر از آدم بود و مرکز خرید . نمی خواستیم خرید کنیم فقط میخواستیم گردش کرده باشیم کلیسای یادبود " امپراتور ویلهلم " هم همانجا بود . یک گالری دیدیم که در فستیوال هنر خلیج هم شرکت کرده بود که هفته پیش در دبی رفته بودیم .
دیگه برای روز اول از سرمون هم زیاد بود . پاهای من که دیگه از کار افتاده بود . انگشت کوچیکه هر دو پام صاحب دو تاول خوشگل شدند که هر لحظه با دردشون منو از حال خودشون باخبر میکنند .
تا اینجاش که از برلین خوشم اومده . حالا چند روز دیگه داریم .

* Kurfurstendamm