وقتی اینجا میخوایی احتیاجات روزانه خانواده رو برآورده کنی چندین انتخاب داری . میتونی از نزدیکترین بقالی خرید کنی که خب معمولا یک خرده قیمتهاشون گرونتره . می تونی بری به فروشگاه های زنجیره ای تعاونی که همه چیز دارن وقیمت های نسبتا مناسبی دارن اما خب یک خرده فروشگاهش شلوغ و پلوغه و به تر و تمیزی فروشگاه های زنجیره های اروپایی نیست . میتونی بری به همون فروشگاههای زنچیره های اروپایی که اینجا شعبه های زیادی دارن مثل کارفور که هم تمیز و مرتب هستند و هم کیفیت بعضی محصولاتشون خیلی بالاتره . چون عینا محصولات فرانسوی رو برای فروش عرضه میکنند . اینکه از کدوم یکی ازاین مدل فروشگاه ها خرید کنی بستگی به بودجه ای داره که برای این کار کنار گذاشته ای و وضعیت اقتصادی خانواده .

حالا ، تو هر کدوم ازین فروشگاه ها هم باز حق انتخاب داری . یعنی اینکه مثلا تو میتونی از بین سیب زمینی ها اونی که به بودجه خاونواده ات نزدیکتره بخری. سیب زمینی های ریز و یکدست با پوست های خیلی نازک و براق که قیمت خیلی بالایی دارند . سیب زمینی های پوست کنده شده و خلال شده و نیمه سرخ شده که باز هم قیمتهای بالایی دارند . سیب زمینی های معمولی تر که اندازه های مناسب و کیفیت معقولی دارند که قیمتشون هم مناسبه و سیب زمینی هایی که پر از گل هستند و یک خرده کج و کوله به نظر میان و ارزون هستند . در نهایت حتما یکی ازاین مدل ها نصیبت میشه . اینطوری نیست که یک عده بتونن سیب زمینی بخورند و یک عده حسرت بخورند . این داستان تقریبا در مورد تمام مواد غذایی صادقه . از پنیر ارزون قیمت تولید داخل تا پنیرهای فرانسوی کیلویی چهل هزار تومانی در یک فروشگاه یافت می شوند . در مورد لباس هم همینطوره . فروشگاه هایی هستند که کالاهای مارکهای معروفی که دیگه از سری فروش خارج شده اند یا فصلشون گذشته رو به قیمتهای باور نکردنی عرضه میکنند . ( البته برای اینکه لطمه ای به اعتبار اون براند خاص نخوره مارک ها رو قیچی میکنند ) . در یک مرکز خرید بزرگ مثل " امارات مال " همه جور فروشگاه پیدا میشه . از مارک های آنچنانی و خیلی گرون قیمت تا مارک های معمولی و ارزون قیمت . همه آدمها میتونند بیان " امارات مال " و از این محیط که برای همه مردم ساخته شده استفاده کنند حالا یک نفر از فروشگاه های ارزون قیمت تر خرید میکنه و دیگری از فروشگاه " گوچی " . یک نفر از رستوران های گرون هتل استفاده میکنه و دیگری در همون محل از رستورانهای زنجیره ای . همه می تونند بعد از ظهر جمعه رو با خانواده شون برن تفریح کنند . میتونن مجانی از ساحل های حفاظت شده استفاده کنند یا می تونند برن " وایلد وادی " . همه خانواده ها می تونن ماشین داشته باشن حالا یکی ماشین یک میلیون درهمی داره و یکی ماشین سی هزار درهمی . اما هر دو میتونند مدل دوهزار و هفت باشند . یکی به خاطر گرون بودن اجاره بها در دبی ، خونه ای در شهر های اطراف اجاره میکنه و دیگری در بهترین و شیک ترین ویلاهای دبی اما هر دو از یک امکانات مشترک عمومی برخوردارند . در هر دو منطقه امنیت برقراره . و هزاران مثال دیگه .

اینجوری میشه که وقتی بچه ها اینجا و در این محیط بزرگ میشن احساس عقده نمی کنن . احساس نمی کنن چون خونشون در فلان قسمت شهره پس آدمهای بد بختین . احساس نمی کنه دلش میخواد انتقامشو ازونی بگیره که ماشین مدل بالا داره . دلش نمی خواد اونی که رستوران میره غذاش تو حلقومش گیر کنه . در عوض سعی میکنه تلاششو بیشتر کنه تا بتونه پیشرفت کنه . پیشرفت با دست و پا زدن تو مرداب* خیلی فرق داره . میشه خیلی تلاش کرد و پیشرفت کرد و میشه خیلی تلاش کرد و مطمئن بود که اوضاع از اینی که هست هم بدتر خواهد شد .

من اصلا و ابدا قصد ندارم برای امارات یا ایران تبلیغ مثبت یا منفی بکنم . اینا چیزهایی هستند که ذهنم بهشون مشغول میشه و توجهم بهش جلب میشه . خودمو در هر دو موقعیت قرار میدم و احساس خودم رو میسنجم . گاهی وقتا دلم از این همه تفاوت میگیره و غصه میخورم . گاهی وقتا عصبانی میشم و گاهی وقتا هم به خودم قول میدم دیگه بهش فکر نکنم اما مگر چنین چیزی ممکنه ؟

نمیگم اینجا دزدی نیست ، هست . نمیگم اینجا هیچ آدمی به قتل نمیرسه ، میرسه . نمیگم اینجا آدم عقده ای نداره ، داره . میگم اینجا آدمها در کنار هم زندگی میکنند نه در مقابل هم .

اینجا در مقایسه با ایران خیلی مشکلات هم داره که وقتی یک خرده بهشون دقیق میشی میبینی بیشترشون قابل حله (مثل خدمات درمانی و تحصیلی و بیمه ... ) اما مشکلات ایران رو اگه یک خرده دقیق بشی میبینی که اصلا قابل حل نیست حداقل تا صد سال آینده . ای کاش اینطور نبود .

پ . ن : به جای باتلاق نوشته ام مرداب . ببخشید . همیشه از بچگی این دو تا رو با هم قاطی میکردم .