یک چیز خیلی بد تو این دنیا اینه که آدما تصور اشتباهی ازاطرافیانشون در ذهنشون بسازند . مثلا همه فکر کنند که فلانی خیلی آدم بدجنسیه . یا فکر کنند خیلی آدم خوبیه . خیلی وفاداره . خیلی بی احساسه . خیلی پولداره . خیلی خسیسه . خیلی باسواده . خیلی خوش شانسه و .....
در اینصورت اگه اون آدم خیلی وفادار بنا به دلایل خیلی زیادی یک بی توجهی کوچولو بکنه یک دفعه خیلی اثرش زیاد میشه . چون هیچکس ازش چنین توقعی نداشته و همه بیخودی تو ذهنشون گنده اش کرده بودند .
مثلا اگه یک آدم خیلی پولدار برامون یک کادوی ارزان قیمت بیاره میخوره تو ذوقمون . چون بیخودی برای خودمون یک تعریف از اون آدم ساختیم که پولداره و باید کادوی گرون قیمت برامون بیاره . این اشتباه اون آدمه نیست . اشتباه اطرافیانه که برای خودشون تعریف غلط درست کرده اند از اون آدم . به کسی چه مربوطه که کسی پول زیادی داره یا نداره .
بدترینش اینه که همه فکر کنند طرف خیلی پولداره ولی اینطور نباشه . یعنی باهاش مثل یک پولدار رفتار کنند و اون آدم هم مجبور باشه به خودش سختی بده تا تصورات مردم بهم نریزه . این دیگه خیلی خیلی بده . برای خود اون آدم بده . حالا بعضی وقتا خود شخص در ساختن این چهره غیر واقعی نقش داره و گاهی نداره . بعضی وقتا ما بر اساس پیش زمینه هایی که از یک شخص داریم تصوراتی از اون آدم در ذهنمون میسازیم . مثلا چون باباش پولدار بوده حتما خودش هم پولداره . البته بماند که خیلی ها این تصورات غلط رو خیلی دوست دارند و خوشحال هم هستند از اینکه یک هویت جعلی داشته باشند .
یک شکل احمقانه دیگه اش تصوریه که مردم داخل ایران از اونایی که خارج از ایران زندگی میکنند ، دارند . بعضی ها ، زندگی در خارج رو مساوی با پولدار بودن میدونند . یعنی هر کس میره خارج پولدار میشه و به خودشون اجازه میدن هر خواسته ای از طرف داشته باشند . دیگه بیخبرن از هزینه های بالا و حساب و کتاب زندگی خارج از ایران . خیلی چیزها رو درک نمیکنند . معیارهاشون داخلیه . مثلا با خودشون میگن فلانی ماهی سه ملیون تومان درآمد داره پس خیلی وضعش خوبه . بعد بر اساس اون اطلاعات کم و ناقص برای خودشون برنامه ریزی میکنند که مثلا در فلان موقعیت از اون پولداره کمک بگیرم . دیگه خبر ندارند که این سه میلیون تومان برای داخل ایران شاید مبلغ بدی نباشه اما برای خارج از ایران هیچی نیست . وقتی فقط پول قبض آب و برق ماهیانه برای یک آپارتمان معمولی چیزی بیشتر از صد هزار تومان میشه ، میتونی بقیه رو خودت حساب کنی .
یک تصورغلط دیگه هم هست که به نظر من جدا مشکل ساز خواهد بود . مدت زیادیه دارم به این موضوع فکر میکنم و با خیلی ها هم در موردش صحبت کردم و نظرات و تجربیاتشون رو شنیده ام . اونم رابطه والدین و فرزنده و انتظاراتی که دو طرف از هم دارند . من به یک تقسیم بندی رسیدم .
یک گروه از والدین هستند که همیشه زندگی خودشون رو فدای زندگی فرزندانشون میکنند وزندگی شخصی خودشون رو با زندگی بچه هاشون معنا میبخشند و هیچ انتظاری از بچه هاشون ندارند .
گروه دیگر والدینی هستند که زندگیشون رو فدای بچه هاشون میکنند و کلی توقع از بچه شون دارند و به موقعش حسابی خدمت بچه میرسند .
گروه بعدی والدینی هستند که از اول بیخیال بچه هستند و زندگی شخصی خوشون براشون مهمتره . بعدا هم هیچی انتظاری از بچه ندارند .
گروه چهارم والدینی هستند که از اول بیخیال بچه هستند ولی برای آخر عمر خودشون حسابی نقشه دارند و بچه رو اصلا برای این آوردن که آخر عمری کمبوداشونو جبران کنه .
یک گروه دیگه هستند که در کنار فرزنداشون زندگی میکنند بدون اینکه زندگی خودشون رو فدای زندگی بچه ها کنند و یا بچه رو فدای خودشون . بچه هاشون رو حمایت میکنند تا جایی که بچه کمبودی نداشته باشه ولی از طرفی هم فراموش نکنه که خودش باید به فکر ساختن زندگی خودش و آینده اش باشه . پدر و مادر بار سنگینی بر دوش فرزند نیستند و مدام بهش یادآوری نمیکنند که ما به خاطر تو ازخیلی چیزها گذشتیم عوضش تو هم در آینده از خیلی چیزها بگذر و ما رو جمع و جور کن . مدام بهش یادآوری نمیکنند که تو وظیفه داری به پدر و مادرت خدمت کنی . این گروه آخر کسانی هستند که به اون رابطه های عمیق ( که چند تا پست قبل نوشتم ) اعتقاد دارند . با روح بچه چنان ارتباطی برقرار میکنند که لازم نباشه در آینده مدام از فداکاری ها و گذشتهای خودشون برای بچه تعریف کنند و بچه رو در عذاب وجدان و نوعی شرمندگی نگه دارند . بندی به پای بچه ها نیستند . پر پروازشون هستند . این گروه آدمهای واقع بینی هستند و خودشون رو گول نمیزنند . این گروه آدمهای قوی و مستقلی هستند و متاسفانه خیلی کم هستند .
حرف آخراینکه از نظر من پدر و مادر ایده آل یعنی همین گروه آخر . حرف سنگینیه . ممکنه خیلی هاتون بگین تو که مادر نشدی نمیفهمی مادر بودن چه احساسی داره . من مادر نمیشم تا زمانیکه مطمئن باشم میتونم مادری باشم از همین گروه آخر . از نظر من رابطه والدین و فرزندان رابطه ایه که با رضایت دو طرف به وجود نمیاد . زن و مردی تصمیم به بچه دار شدن میگیرند حالا به هر دلیل . کسی از بچه چیزی نمیپرسه که دلت میخواد فرزند چنین زن و مردی باشی که در آینده خواسته هاشونو فراهم کنی ؟ در رابطه والدین و فرزندان فقط و فقط والدین مسوولند و بچه هیچ مسوولیت و وظیفه ای در برابر پدرو مادر نداره . هیچ وظیفه ای نداره . این کلمه وظیفه خیلی کارها رو خراب میکنه . بهتره سعی کنیم بچه ها رو جوری تربیت کنیم که با جون و دل و از صمیم قلب ، پدر و مادر رو روی چشمشون بذارند نه با زور و از سر وظیفه . بچه ها پدر و مادرهای مستقل و قدرتمند رو بیشتر دوست دارند تا پدر و مادرهای ضعیف و وابسته .
خوش به حال بچه هایی که به پدر و مادراشون افتخار میکنند و خوش به حال پدر و مادرهایی که واقع بینند و الکی به بچه هاشون افتخار نمیکنند .
اگه برگردیم به اون بحث بالا میتونم بگم یک چیز خیلی بد تو دنیا اینه که پدر و مادر ها از بچه هاشون تصوراتی داشته باشند که واقعیت نداره ( دست و پای بلوری بچه سوسکه و ... ) و انتظاراتی داشته باشند که اصلا روا نیست . لذتی که زن و مرد از تجربه پدر و مادر شدن و ارضاء غریزه پدری و مادری با بوجود آوردن یک موجود زنده به نام فرزند میبرند باشه همون پاداششون .