یک داستان کاملا تخیلی و بدون منطق در عالم خواب می تواند بسیار منطقی و واقعی به نظر برسد . اینقدر واقعی باشد که بتوانی بر اساس همان داستان غیر واقعی دوباره داستان سازی کنی و داستان غیر واقعی دیگری بپردازی . از همه خنده دارترش این است که یک خواب عجیب ببینی و بیدار شوی ، بعد دوباره بخوابی و واریاسیونی از همان خواب را ببینی و به نظرت بیاید آن اولی واقعیت بوده و این یکی خواب است و این داستان ادامه دارد .
عالم خواب و رویا یکی از جذابیتهای زندگی ست . همه چیز در آن ممکن است بدون هیچ منطق و مانعی . دیشب توانستم بروم به مدرسه قدیمی مان و حسابی از در و دیوار آن عکس بگیرم . هیچ کس نگفت نمی توانی دوربین عکاسی همراهت بیاوری . حتی آن خانم ناظم احمق هم بود و من همین را بهش گفتم . گفتم دیگه نمی توانی مانع عکس گرفتنم بشوی و او خندید . خیلی زشت خندید مثل روحش . رویم را ازش برگرداندم چون خواب بودم و می توانستم او را حذف کنم . دوستانم یکی یکی جمع شدند . همه زیبا بودند . حالا همه در آستانه سی سالگی هستند . از همیشه زیباتر . همه خوشحال بودند . از یکیشان پرسیدم از کجا فهمیدی من اینجام ؟ گفت مهم اینست که فهمیدم . چگونه اش مهم نیست . دستم را گرفت . همه را نشاندم سر جاهای قدیمی . نیمکتی وجود نداشت . زمین کلاسمان سبز شده بود . همه روی چمن ها نشستند و من دوربین را کاشتم . صدای جیغ و شادی بچه مدرسه ای ها می آمد . زنگ تفریح خورده بود و من نگران بودم دور و برمان شلوغ شود و کسی بخورد به سه پایه دوربین . ده ثانیه خیلی طول کشید . اینقدر طولانی شد که من بیدار شدم . نفهمیدم عکسی گرفتم یا نه . نفهمیدم چطور همه آنجا جمع شده بودند . نفهمیدم بعدش چه شد . نفهمیدم ...
بعد احساس کردم کسی بیدارم میکند . کسی از جلوی در اتاقم گذشت و گفت سلاااام . نمی خوایی بیدار شی ؟ باید بیام بیدارت کنم ؟ نمی دانم صدایی از دهانش خارج شد یا من تصور کردم این حرفها را زد . کش آمد و از جلوی در اتاق گذشت . باز نمی دانم واقعا کش آمد یا چشمان خواب آلوده من بود که همه چیز را کش دار میدید . هم اینها در کسری از ثانیه اتفاق افتاد .
زنگ تلفن بود که از عالم بیداری صدایم کرد . گوشی را برداشتم . همان صدا گفت : سلااااام . نمی خوایی بیدار شی ؟ باید بیام بیدارت کنم ؟