2011/05/26
در ستایش بیسکوییت کرم دار !
به من بگویید راز نهفته در بیسکوییت های کرم دار را که حتی بچه یک ساله را وا می دارد تا آن را از وسط به دو نیم کند و با لذتی وصف ناشدنی کرم هایش را بلیسد و لبخند بزند !
..
..
2011/05/14
مردک ایستاده بود کنار جاده رو به گندم زاری که قرار بود مرا یاد تو بیاندازد و ایستاده می شاشید .
..
..
2011/05/09
برای من صبحِ زود است .
بی صدا و پر امیدم . شب نخوابیده ام .
تا صبح خیال بافته ام . خیالاتی بافته ام که می توانم محققشان کنم اما می دانم و مطمئنم که اینکار را نمی کنم . خیالات شیرینم را نگه می دارم و باز نگه می دارم و باز به هم می بافمشان تا رشته شان محکم تر شود . آنقدر محکم شود تا دیگر اسمشان خیال نباشد . حقیقت شوند از شدت خیال !
سوار آسانسور می شوم . موسیقی نامناسبش حالم را به هم می زند . چرا نباید چند ثانیه ای در این اتاقک کوچک ساکت بود ؟
نسیم بهاری می نوازد صورتم را. موهایم هنوز کمی مرطوب هستند. دستهایم هنوز بوی کرم پرتقالی می دهند اما او می گوید بوی کیک یزدی ست وقتی دستم را می بوید.
هیچوقت نمی توانم احساساتم را درست همانقدر که هست برایش توضیح دهم . کلمات ناچیزند. از روزمرگی حرف می زنیم و چای می نوشیم .
این لحظات همان هایی هستند که تحقیقا در زمان حال زندگی می کنم . هیچ جای دیگری نیستم . به تمامی همانجایی هستم که هستم . این لحظات همان هایی هستند که روزهای بعد حسرتشان را می خورم و دلتنگشان می شوم !
زمان سُر می خورد .
...................
سوار آسانسور شده ام . موسیقی اش بسیار مناسب است . فکر می کنم چه خوب که من مجبور نیستم این چند ثانیه را در سکوت بگذرانم.
طاقت سکوت را ندارم .
طاقت ندارم .
..
بی صدا و پر امیدم . شب نخوابیده ام .
تا صبح خیال بافته ام . خیالاتی بافته ام که می توانم محققشان کنم اما می دانم و مطمئنم که اینکار را نمی کنم . خیالات شیرینم را نگه می دارم و باز نگه می دارم و باز به هم می بافمشان تا رشته شان محکم تر شود . آنقدر محکم شود تا دیگر اسمشان خیال نباشد . حقیقت شوند از شدت خیال !
سوار آسانسور می شوم . موسیقی نامناسبش حالم را به هم می زند . چرا نباید چند ثانیه ای در این اتاقک کوچک ساکت بود ؟
نسیم بهاری می نوازد صورتم را. موهایم هنوز کمی مرطوب هستند. دستهایم هنوز بوی کرم پرتقالی می دهند اما او می گوید بوی کیک یزدی ست وقتی دستم را می بوید.
هیچوقت نمی توانم احساساتم را درست همانقدر که هست برایش توضیح دهم . کلمات ناچیزند. از روزمرگی حرف می زنیم و چای می نوشیم .
این لحظات همان هایی هستند که تحقیقا در زمان حال زندگی می کنم . هیچ جای دیگری نیستم . به تمامی همانجایی هستم که هستم . این لحظات همان هایی هستند که روزهای بعد حسرتشان را می خورم و دلتنگشان می شوم !
زمان سُر می خورد .
...................
سوار آسانسور شده ام . موسیقی اش بسیار مناسب است . فکر می کنم چه خوب که من مجبور نیستم این چند ثانیه را در سکوت بگذرانم.
طاقت سکوت را ندارم .
طاقت ندارم .
..
2011/05/06
به من نگویید زمان همیشه یکسان می گذرد .
این یک دروغ بزرگ است .
زمان با او میگریزد ، نمیگذرد !
..
این یک دروغ بزرگ است .
زمان با او میگریزد ، نمیگذرد !
..
2011/05/03
سالها از آن روزهای طولانی شاگردی و سرسپردگی می گذشت .
حتی مدت های زیادی بود که سرسپردگی جای خودش را به دلگیری داده بود .
تلاش برای بیخبر ماندن بهترین انتخابم بود به امید شنیدن خبری خوش ! خبری که به چیزهایی که برای من ارزش بود و خودش به من آموخته بود نزدیک باشد نه آنچه که انجام می داد و مرا به جنون می رسانید .
معلم ها و شاگردها گاهی باید با هم بجنگند .
گاهی باید یکدیگر را ترک کنند .
گاهی باید مچ یکدیگر را بگیرند .
...............
همه چیز خیلی ناگهانی اتفاق افتاد .
او آمد .
دلم در آن لحظه هیچ حساب و کتابی نمی کرد . پیش رفتم . سلامی دادم از سر قدر شناسی به امید اینکه دریابد حس آن لحظه را و در فاصله ای به کوتاهی فشردن دست های یکدیگر و بوسیدن روی هم یادم آمد روز معلم است . درنگ نکردم تا عقلم بر احساسم غلبه کند . تبریک گفتم . گمان می کنم شاد شد !
با زبان مشترکمان حرف زدیم و در تمام آن دقایقی که ساز زدیم حس کردم هیچ فاصله ای نبوده تمام این سال ها . معجزه زبان مشترک همین است دیگر .
داستانش فرق دارد اصلا .
همین دیگر !
..
حتی مدت های زیادی بود که سرسپردگی جای خودش را به دلگیری داده بود .
تلاش برای بیخبر ماندن بهترین انتخابم بود به امید شنیدن خبری خوش ! خبری که به چیزهایی که برای من ارزش بود و خودش به من آموخته بود نزدیک باشد نه آنچه که انجام می داد و مرا به جنون می رسانید .
معلم ها و شاگردها گاهی باید با هم بجنگند .
گاهی باید یکدیگر را ترک کنند .
گاهی باید مچ یکدیگر را بگیرند .
...............
همه چیز خیلی ناگهانی اتفاق افتاد .
او آمد .
دلم در آن لحظه هیچ حساب و کتابی نمی کرد . پیش رفتم . سلامی دادم از سر قدر شناسی به امید اینکه دریابد حس آن لحظه را و در فاصله ای به کوتاهی فشردن دست های یکدیگر و بوسیدن روی هم یادم آمد روز معلم است . درنگ نکردم تا عقلم بر احساسم غلبه کند . تبریک گفتم . گمان می کنم شاد شد !
با زبان مشترکمان حرف زدیم و در تمام آن دقایقی که ساز زدیم حس کردم هیچ فاصله ای نبوده تمام این سال ها . معجزه زبان مشترک همین است دیگر .
داستانش فرق دارد اصلا .
همین دیگر !
..
آرشیو
May 2005June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
September 2009
October 2009
November 2009
December 2009
January 2010
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
July 2010
August 2010
September 2010
October 2010
November 2010
December 2010
January 2011
February 2011
March 2011
April 2011
May 2011
June 2011
July 2011
August 2011
September 2011
October 2011
November 2011
December 2011
January 2012
February 2012
March 2012
April 2012
May 2012
June 2012
July 2012
August 2012
September 2012
October 2012
November 2012
December 2012
January 2013
February 2013
March 2013
May 2013
June 2013
July 2013
August 2013
September 2013
November 2013
December 2013
March 2014
May 2014
June 2014
September 2014
November 2014
January 2015
February 2015
March 2015
April 2015
May 2015
June 2015
January 2016
May 2017
دیگران
وب سایت ها
عکاسیThéàtre de la Ville
Maison Européenne de la photographie
Magnum Photos