آدم باید در زندگی، حداقل! یک نفر را داشته باشد که گاهی اوقات از دایره زندگی پایش را بگذارد بیرون و از به زبان آوردن اسم او و تکرار آن حتی در تنهایی، جانش تازه شود و گوشه آویزان لبهایش بروند بالا. بعد یک نفس عمیق بکشد و همینطور که لبخندش رو لب مانده احتمالا اشک چشمش را پاک کند و دوباره پایش را بگذارد درون دایره و به ناچار برود دنبال زندگیاش.
..