دسته اى از " آه " ها هستند كه ميكشيم در مواقعى كه لازم باشد براى بيان
حسى نزديك به حسرت و افسوس نسبت به چيزى كه در گذشته بوده و حالا نيست يا
چيزى كه هميشه ميخواستيم باشد ولى تا آن لحظه ممكن نشده.
دسته دوم "
آه " هايى هستند كه بى اختيار از نهاد برمي آيند و اگر برنيايند نفس كشيدن
كمى دشوار ميشود و معمولا بعد از آن چند لحظه سكوت مي آيد و چندين و چند
تصوير از مقابل حافظه بصري مان ميگذرد.
دسته سوم اما " آه " هايى
هستند كه فرو ميروند و هيچگاه برنمي آيند. فرو ميروند در گودال بحرالميت
جان. جايى كه هيچگاه نميتوانى بكشيشان بيرون. فقط فرو رفتنشان را احساس
ميكنى و سكوتى سنگين بعدشان مي آيد.
سكوتى خيلى خيلى سنگين!
..