یک چیز خوبی که تو برلین توجهم رو جلب کرد این بود که تو بیشتر ایستگاه های مترو یک یا چند سوپر مارکت وجود داشت . از همین سوپر مارکتهای زنجیره ای خودشون . یک شعبه کوچیکشو تو ایستگاه های مترو گذاشتند که وقتی داری از سر کار برمیگردی خونه ، تو ایستگاه خریدت رو هم انجام بدی و با خیال راحت بری خونه . شاید این مسئله خیلی کوچیکی باشه اما نتایج بزرگی داره . خیلی تو آرامش مردم تاثیر داره .

قیمت مواد غذایی تو آلمان خیلی پایین تر از فرانسه بود و کیفیت ها بالاتر . کلا قیمتها در آلمان از فرانسه پایین تر بود . از بلیط های ورودی موزه ها و جاهای توریستی گرفته تا قیمت هتل ها و مواد غذایی .

یک چیز بامزه تو خیابون " اونتردن لیندن* " دیدیم . یک رستورانی بود که به خاطر هوای آفتابی اون روز میزها و صندلی هاشو بیرون چیده بود . هر میز با پرچم یک کشور تزیین شده بود . بامزه نبود ؟

برای خواندن پوستر روی آن کیلک کنید

اینم خبرش

قبلا هم گفته ام که شبهای دبی رو خیلی دوست دارم . اصلا مرده نیست . از پاریس که برمیگشتم حدود ساعت سه صبح هواپیما نشست تو فرودگاه دبی . ازون بالا که شهر رو نگاه می کردم به نظر میرسید ساعت هشت شبه بس که ماشین تو خیابون بود .

شب و روز پاریس به هم پیوسته است . همیشه یک عده آدم تو خیابونا هستند . هر وقت شبانه روز که کسل بشی کافیه از در خونه بیایی بیرون . من که خیلی دوست دارم . تو شهرهای اروپایی که من دیده ام کمتر شهری پیدا میشه که اینجور شبهای زنده ای داشته باشه . معمولا از ساعت هفت شب به بعد همه جا تعطیل میشه و همه جا سوت و کور میشه که اونم البته یک لطفی داره . خیلی همه جا آرومه . بیشتر شهرهای آلمان شبهای مرده ای دارند . من فکر میکردم برلین که شهر بزرگیه اینجور نباشه اما همینطور بود .

ایستگاه مترویی که برای رفتن به کلیسای جامع برلین ازش اومدیم بیرون ، خیلی خوشگل بود . تمام در و دیوار مترو با آجرهای قرمزو زرد رنگ پوشیده شده بود . نام ایستگاه بود " هکشر مارکت *" . محله ای بود پر از فروشگاه و رستوران و کافه با یک عالمه خیابونهای باریک و کوچه و پس کوچه که اتوبوس های برقی (ترم ) ازشون میگذشت . تو این محله یک مکان دیدنی قرار داشت به نام "هکشن هف"** که تشکیل شده بود از هشت حیاط که به هم مربوط بودند . هر کدوم از این حیاط ها حال و هوای خودش رو داشت . فروشگاه های خیلی خوشگل و جالب ، رستوران های مختلف ، گالری های نقاشی و حجم ، فروشگاه های خیلی خاص لباس و کلاه ، مراکز ماساژ و یوگا و خیلی چیزای جالب دیگه تو این حیاط ها پیدا میشد . دور تا دور این حیاط ها بسته بود با ساختمون های مختلف که طبقات بالاشون مسکونی بودند و با دالان هایی به هم مربوط می شدند . ما درست تو یک شب خیلی بارونی موفق شدیم بریم اونجا . یعنی ما که رفتیم هوا خوب بود . یک دفعه تگرگ گرفت و بعدش هم بارون . زمینا حسابی خیس شدند و عکسا رو جالب تر کردند . با اینکه این منطقه در قسمت پر رفت و آمد شهر قرار داره ساعت هشت و نیم که ما رفتیم خالی از آدم بود . یعنی اونجور که ما انتظار داشتیم پر از آدم باشه ، نبود . یک رستوران خیلی کوچولو پیدا کردیم و هات داگ با کاری خوردیم . میشه آدم بره آلمان و هات داگ و سوسیس آلمانی نخوره ؟ کلا تو اروپا خیلی رستورانهای کوچولو با فضاهای دوست داشتنی پیدا میشه . برای ما که تازه وارد بودیم انتخاب ازمیان این همه جای قشنگ خیلی سخت بود .

* Hackescher Markt

** Hackeschen Hofe

من اگه اونجا بودم حتما فکر می کردم دوربین مخفیه .

اگه گذارتون به پاریس افتاد و احیانا به محله " سن پل " سری زدید ، بستنی های ایتالیایی " امورمو" رو از دست ندید . صف طولانی این بستنی فروشی به غیر از مزه خوب بستنی هاش به خاطر ابتکار ساده ایه که فروشندگان آن به خرج داده اند و بستنی ها را به صورت گل روی قیف قرار میدهند .

و خداوند انسان را آفرید

و انسان ماشین لباسشویی را ساخت و چه عمل پسندیده ای انجام داد این انسان .

واقعا که ماشین لباسشویی نعمت بزرگیه .

هیجده ساعت تو راه بودم از زمانیکه از خونه مانا اومدم بیرون تا موقعی که رسیدم خونه خونمون . دو تا هواپیما و یک قطار عوض کردم تا رسیدم خونه . خونه حسابی احتیاج به تمیز کردن داره . خیلی زیاد . پژمان که یک هفته زودتر برگشته میگفت وقتی در خونه رو باز کرده نزدیک بوده روی زمین سر بخوره بس که خاک و شن و ماسه روی زمین بوده . خوب شد من نبودم وگرنه حتما فوت می شدم .

فعلا دلم میخواد تنها باشم . حوصله ندارم خیلی زود از فضای سفر بیام بیرون اما متاسفانه فردا یک مهمون نه چندان خوشایند از راه دور برامون میاد که من اصلا و ابدا حوصله شو ندارم . فکرشو بکنین اتاقی که الان پره از چمدون و وسایل پراکنده و لباسهای شسته نشده و شسته شده و آماده اتو کشی ، باید آماده بشه که فردا شب یک نفر توش بخوابه . این یعنی اینکه من باید فردا از صبح فقط جمع و جور کنم . حوصله نداررررررررررررررررررم . من از آدمای کنه خوشم نمیاد .

من فعلا گیجم . هوا گرمه . طول میکشه تا دوباره به روال عادی برگردم .

پروژه فسنجون به خیر و خوشی انجام شد فقط نزدیک بود دو نفر کشته بشن . تقصیر ما هم نبود . تقصیر خودشون بود . پدر بزرگ و مادر بزرگ فرانسوی هر دو بالای هشتاد سال سن دارند ( بزنم به تخته ) . البته نه ازون مدلهای هشتاد ساله های ایرانی که سالهاست فقط منتظر مرگند . اینا ازون مدلها هستند که تازه به فکر گرفتن دیپلم ها و گذراندن دوره های مختلفند . خیلی با حالند خلاصه . با دیدن غذای ایرانی اینقدر هیجانزده شده بودند که یک خرده در خوردن سرعت به خرج دادند و نتیجه این شد که بعد از چند قاشق یک دفعه احساس کردند دارند میمیرند . به گمانم غذا براشون سنگین بود . احساس مردن همانا و دست از خوردن کشیدن همان . کلی غذا اضافه موند که دیگه حالا باید تا یک هفته بخورند . ولی در کل خیلی با قیافه و ترکیب و مزه غذا حال کرده بودند . چون وسیله ای برای خیلی نرم کردن گردو ها نداشتیم ، گردوهای خورشتمون یک خرده درشت بودند که به نظر من خیلی هم خوشگل تر شده بود و حالا برم دبی میخوام یک خورشت فسنجون درست کنم با گردوهای درسته . چون روز عید پاک بود تمام وسایل خونه ویلایی خوشگل این مادر بزرگ و پدربزرگ شکل تخم مرغ و خرگوش شده بود . تمام میز غذا پوشیده بود از تخم مرغ های شکلاتی رنگین و کفشدوزکهای شکلاتی . نمکدونها به شکل خرگوش بودند . زیر بشقابی ها به شکل تخم مرغ با خرگوشهای گلدوزی شده . این میز چیدنشون منو کشته . چون هوا خیلی خوب بود . قهوه و بستنی و کیک سیب خونگی که خود مادر بزرگ پخته بود رو تو آلاچیقی خوردیم که گوشه حیاطشون بود .

صبح دوشنبه ( روز عید پاک بود و همه جا تعطیل ) رفتیم میدون مرکزی شهر که پر از کافه ست . میدون که میگم تصور نکنید پر از ماشینه و ... . نه . یک منطقه ایه که اصلا ماشین رد نمیشه و مخصوص عابرین پیاده ست . خیلی جای خوبیه برای قدم زدن با اون سنگ فرشهای خوشگلش . تو یک کافه نشستیم و صبحانه خوردیم . جای اونایی که در دبی با هم میریم صبحانه میخوریم رو هم خالی کردیم . به قول یک دوستی میگفت اگه ایران یک کافه درست حسابی داشت که آدم می تونست با خیال راحت توش بنشینه من همونجا می موندم .

....................................

چرا عمر سفر اینقدر کوتاهه ؟ من اصلا دلم نمی خواد برگردم . اما دیگه داره وقتش میرسه . عاشق یک خونه ای شده ام که از پنجره خونه مانا میشه دیدش و خیلی شانسی الان خالیه . ای کاش میشد همین خونه رو که احتمالا مال سیصد سال پیشه بخرم و همینجا بمونم . یک تراس کوچولو داره که عاشقش شده ام . منی که سیگاری نیستم هوس میکنم برم تو این تراس سیگار بکشم وای به حال سیگاری ها . من همیشه استایل زندگی اروپایی رو بیشتر از آمریکایی دوست داشته ام و دارم . خیلی دلم میخواد زندگی تو اروپا رو تجربه کنم . خدا رو چه دیدین ؟ شاید هم کردم .

..............................................

چرا عمر سفر اینقدر کوتاهه ؟ لعنتی .

الان که به برلین فکر میکنم احساس میکنم دو سال پیش اونجا بودم . اما وقتی به دبی فکر میکنم احساس میکنم تازه دو روه ازش اومدم بیرون . ای لعنت به محدودیت . حالا از هر نوعش حتی محدودیت در مدت ویزا . زنده باد آزادی .

در مورد آثاری که در موزه لوور دیدیم یک مسئله خیلی برام جالب بود . اینکه خیلی از آثار باارزش این موزه توسط سفرای فرانسه در کشورهای دیگه کشف و به موزه اهدا شده . نه اینکه مثلا سفیر فرانسه در عراق کلنگ دستش بگیره و راه بیفته دنبال کشف عتیقه ، نه . اما معلومه که سفرای عزیز در طول دوران سفارتشون به کارهای مهم تری مثل کشف و جمع آوری آثار فرهنگی و هنری هم مشغول بوده اند و اصلا شاید هم هدف اصلی این بوده و سفارت یک کار جانبی به حساب می اومده . به هر حال ، هر چه که بوده دستشون درد نکنه . ای کاش همه سفیرها ازین کارها بکنند . سفیر فرهنگ و هنر بودن بهتر از سفیر جنگ و خونریزی و خرید و فروش اسلحه بودنه .

بعد از تماشای موزه میتونین موقع خروج از چند فروشگاهی که در طبقه همکف هستند برای خودتون یک یادگاری از موزه بخرین . مثل کارت پستال هایی از نقاشی هایی که دیدید و یا نمونه های کوچک از مجسمه های معروف و خیلی چیزهای دیگه . ما در برابر پازل های هزار تکه نتونستیم مقاومت کنیم . این دفعه دومه که من و پژمان یک پازل هزار تکه رو می خواییم درست کنیم . این دومی خیلی سخت تره . اولی رو در ده ساعت تمومش کردیم . این دومی پازل هزار تکه از نقاشی " لبخند ژکوند " ه .

از پاریس براتون بگم که این بار سعی کردم بهتر و واقعی تر ببینمش و ازون هیجانات جوانی فاصله بگیرم . نظر دختری که تولد بیست سالگیشو در پاریس با یک عالمه دوست جدید جشن میگیره و شدیدا هیجان زده ست به خاطر همه چیز خیلی فرق داره با نظر یک دختر بیست و هشت ساله که غیر از پاریس جاهای دیگه ای رو هم دیده . این بار که بعد از پنج سال دوباره رفتم پاریس به نظرم اومد یک خرده همه چیز فرق داره با اون چیزی که تو ذهنم مونده بود . شلوغی شهر و تنوع آدمهایی که بدون وقفه در این شهر افسانه ای از طریق راهروهای زیر زمینی و پیچ در پیچ که گاها بوهای نامطبوعی هم ازشان به مشام میرسه در حال جابجایی هستند و سرعت و عجله ای که برای رفتن دارند یک خرده خورد تو ذوقم . یک کم با خودم فکر کردم که چرا قبلا این وضعیت اصلا به نظرم عجیب نبوده ولی الان برام سنگینه . فقط به یک نتیجه رسیدم و اونهم اینکه من همیشه از تهران می اومدم پاریس و بعد از تهران ، شلوغی پاریس خیلی به چشمم نمی اومده اما این دفعه که از دبی اومدم خیلی نظرم رو جلب کرد . بس که تو دبی عادت کردیم به ماشین شخصی و وسایل حمل و نقل خصوصی . من بی صبرانه منتظرم تا متروی دبی راه بیفته بلکه یک خرده بشه با مردم معاشرت کرد . با مردم واقعی نه اون دسته که خودت انتخاب میکنی . با همه جور آدم . استفاده از وسایل نقلیه عمومی همیشه راه خوبیه برای دیدن مردم .
شبکه حمل و نقل زیرزمینی و رو زمینی پاریس بسیار کامل و ساده ست به طوریکه اگه یک خرده حواستون رو جمع کنین و سر و ته خطها رو اشتباه سوار نشین به راحتی میتونین با یک نقشه کوچولوی جیبی به همه جای پاریس دسترسی داشته باشین . بلیط مترو و اتوبوس هم اصلا گرون نیست . قیمت بلیطهای هفتگی متروی پاریس ( که به کارت نارنجی* معروفه ) هست شانزده یورو . با این کارت میتونید از مترو و اتوبوس و قطار درون شهری پاریس به میزان نامحدود در یک هفته استفاده کنین . یعنی روزی بیشتر از دو یورو . این کارتها از دوشنبه تا دوشنبه کار میکنند . بنابراین حواستون باشه که دوشنبه صبح باید بلیط جدید بخرین وگرنه حسابی جریمه میشین . در بعضی از خطهای مترو از قطارهای خیلی نو و سالم استفاده میشه اما بعضی از خطها مثل خط پنج ، قطارهای نسبتا قدیمی تری دارند که خب همونقدر که قدیمی هستند کثیف هم هستند . دو تا بلیط مترو از پنج سال پیش داشتم که هیچ امیدی به کار کردنشون نداشتم اما درست در اوج خستگی در ایستگاه متروی " گر دو لست** " که خیلی شلوغ بود از ایستادن در صف طولانی بلیط نجاتمون دادند . هتلمون در محله سیزدهم بود . در یک خیابون خیلی خوشگل و مسکونی که خونه های نسبتا جدید و قشنگی داشت . محله سیزدهم به نظرم برای زندگی خوب اومد . از شلوغی مرکز شهر دور بود و به نظر امن و آروم می اومد . هر چند که من عاشق محله های شلوغ و پلوغ مرکز شهر پاریسم که کلکسیونی از آدمهای عجیب و غریبه .
به غیر از دو محله " سن میشل " و " سن پل " ، بقیه جاهایی که رفتیم برای من تکراری بود و برای کسانی بود که اولین بار می اومدند پاریس . همسفرمن بار اولش بود که پاریس رو می دید . روز اولی که رسیدیم پاریس خیلی جو زده شده بودم و احساس صاحب خونگی میکردم و دلم میخواست هر چی از پاریس میدونم یک شبه برای پژمان بگم و همه جا رو نشونش بدم . اما از روز دوم دوباره پست راهنمایی و نقشه خونی رو تحویل پژمان دادم . همش به پاهام میگم بریم دبی مبیرمتون ماساژ . گولشون میزنم که راه بیان . بیچاره ها بس این سه سال راه نرفته بودند دچار شوک شده اند .
از شش روزی که پاریس بودیم سه روزش ابری و بارونی بود و سه روزش آفتابی . از روزای آفتابی برای گردش در کوچه و خیابون ها استفاده کردیم . یکی از روزای خیلی بارونی رفتیم موزه لوور و تمام روز رو تو موزه بودیم . تو کتاب راهنمای پاریس نوشته بود اگر تمام موزه رو با دقت تماشا کنی حدودا نه ماه طول خواهد کشید . اما به نظر من اینطور نیست . ما با یک سرعت معمولی در هشت ساعت تقریبا هفتاد درصد موزه رو دیدیم . صبح که ما می خواستیم قسمت ایران رو ببینیم متوجه شدیم هر جمعه و چهارشنبه قسمت ایران رو تعطیل میکنند . نمی دونم چرا ؟ خیلی حالمون گرفته شد به طوریکه قرار شد پژمان یک روز دیگه دوباره بیاد و قسمت ایران رو ببینه . اما بعد از ظهر که اتفاقا از طرف سالن ایران رد می شدیم یک هموطن برای اینکه سر حرف رو باز کنه ازمون پرسید که قسمت ایران رو دیدیم ؟ ما هم گفتیم که تعطیل بود . هموطن گفت الان بازه . برین ببینین . ما هم خوشحال شدیم و رفتیم به سمت قسمت ایران . در قسمت های دیگه موزه هم کارهایی از ایران قدیم بود . ایرانی که قیافه اش شبیه گربه نبوده و بیشتر شبیه به یک فیل توپول بوده . در قسمت ایران خیلی کارهای مربوط به دوران هخامنشی و پادشاهی داریوش وجود داشت . من از اینکه آثار ایرانی رو در موزه های کشورهای دیگه می بینم احساس خوشحالی میکنم . فکر میکنم مثلا اگه این ستون تخت جمشید الان اینجا نبود و تو خود تخت جمشید بود لابد الان روش کلی یادگاری نوشته بودند و داغونش کرده بودند . همون بهتر که یک جایی باشه که محافظت بشه .
اگه گذارتون به پاریس افتاد و خواستین برین موزه لوور حتما روز قبلش بلیط موزه رو از یکی از فروشگاه های " ویرجین " یا " فنک " و یا سوپر مارکتهای زنجیره ای " کارفور " بخرین که مجبور نشین یک ساعت توی صف بلیط معطل بشین . راه دیگه اش هم اینه که کردیت کارتتون همراهتون باشه و از دستگاههایی که درست زیر هرم اصلی و در کنار جایگاه های فروش بلیط قرار داره بلیط بخرین . لباس های اضافی و کیف ها تونو میتونین بسپارین به قسمت نگهداری لوازم که مجانیه و با خیال راحت در موزه گردش کنین . اگر آب یا غذا خواستین باید هر جای موزه هستین دوباره برگردین زیر هرم اصلی که پر از کافه و رستورانه . در تمام موزه فقط یک کافه ست که درست وسط موزه ست و با فاصله خیلی کمی از تابلوی بزرگ "مراسم تاجگذاری امپراتریس توسط ناپلئون" قرار داره . یعنی وقتی دارین اون تابلو رو میبینین بوی قهوه هدایتتون میکنه به سمت کافه . تابستون ها که هوا خوب باشه صندلی های کافه رو میچینند روی تراسی که رو به حیاط اصلی لووره . تو کافه نشستیم و استراحتی کردیم . دو تا قهوه خوردیم با یک شیرینی ناپلئونی . خیلی فرم اصلی شیرینی شبیه به ناپلئونی های خودمون بود اما به جای خامه ، لابه لای شیرینی از کرم استفاده شده بود . کرمی که یک خرده طعم کارامل داشت و زرد رنگ بود . روش هم به جای خاکه قند و خرده شیرینی با همون کرم پوشیده شده بود به درست به همین دلیل بود که خیلی موقع خوردنش به زحمت نمی افتادی . شیرینی ناپلئونی های ایران جون میده برای مراسم خواستگاری که سوژه برای خندیدن خود به خود جور میشه . بس که موقع خوردن کثافت کاری راه می افته .
خط مترویی که میخوره به " پله رویال ، موزه دو لوور*** " یک راه ورودی اختصاصی داره به داخل موزه که از ساعت هشت و نیم صبح تا هشت و نیم شب بازه و بعد از اون ساعت باید یک بار از مترو خارج بشین و ازدر اصلی موزه وارد موزه بشین که اینم خودش خالی از لطف نیست . چون میتونین از حیاط اصلی و درست از پیرامید اصلی موزه وارد موزه بشین .
قسمت مصر رو خیلی دوست داشتم که پر بود از تابوتهای چوبی پر نقش و نگار . یک مومیایی هم بود که هر چی نگاش میکردم سیر نمی شدم . به نظرتون این مومیایی شبیه مومیایی خورزو خان تو سریال شبهای برره نیست ؟ خوب نگاه کنین .
زیورآلات زنانه ای که در قسمتهای مختلف موزه بود و مربوط به دوره ها و اقوام مختلف بود خیلی برام هیجان انگیز بود و با دقت نگاهشون میکردم . مجسمه ها هم همیشه برام جذابن . تابلوی " مونا لیزا " جاش نسبت به هشت سال پیش عوض شده بود و خیلی جدی تر از قبل ازش نگهداری می شد . قبلا می تونستی ازش عکس بگیری اما ایندفعه به هیچ عنوان نمی تونستی با دوربین روشن نزدیکش بری . اینا همه تاثیرات فیلم " راز داوینچی" ه . مجسمه " ونوس " هم جاش نسبت به هشت سال پیش تغییر کرده بود . با پرداخت پنج یورو میتونی از راهنمای گویا استفاده کنی . یک گوشی بهت میدن که میزنی به گوشت . کافیه به هر اثری که میرسی و برات جالبه شماره درج شده در زیر اثر رو وارد دستگاه همراهت کنی و توضیحات کاملی در مورد اثر مربوطه بشنوی . این توضیحات به زبانهای انگلیسی و فرانسه و چینی و ایتالیایی و اسپانیایی و خلاصه کلی زبان دیگه بود اما فارسی نبود . ای کاش بود . من خودم چون در مورد آثاری که در موزه لوور قرار داره اطلاعات زیادی ندارم اونقدر که باید از تماشای موزه لذت نمیبردم . اما تصور کنین که در مورد هر اثر کلی داستان و اطلاعات براتون بگن اون موقع چقدر جالبتر خواهد بود . بلیط ورودی موزه هم هشت و نیم یورو بود .
موزه لوور دو تا حیاط داره که یکیش همون حیاط اصلی و معروفیه که توش هرم شیشه ای قرار داره و دیگری حیاط دیگه ایه که به " حیاط مربع**** " معروفه و من خیلی خیلی دوستش دارم . یک حوض خیلی بزرگ و گرد هم وسطشه . دور تا دور این حیاط پره از مجسمه های مختلف که خودش مثل یک موزه ست و شبها که نورپردازی میشه درست عین دکور تئاتره . اگه یک خرده چشمها رو تنگ کنی و به دور و بر نگاه کنی همه چیز مثل خواب میشه .

.......................................................................

* Cart d'orange

**Gare de l'est

***Palais-Royal . Musee du Louvre

****Cour Caree

همه این دنیای بزرگ که روز به روز از بزرگیش کم میشه و بیشتر باورم میشه که خیلی کوچیکه ، توی دل آدماست . چه فرقی میکنه کجای دنیا زندگی کنی ، چطوری لباس بپوشی و به چه زبانی حرف بزنی ؟ وقتی همه چیز تو دل آدم زنده باشه همه جای دنیا سرای منست . دور یک میز کوچیک گرد در کافه ای در مرکزشهر دو تا دختر که اتفاقا خواهر هم هستند نشسته اند و همونطور که از آفتاب بی رمق اولین روزهای بهاری و قهوه خوش طعم لذت میبرند و صد البته از فرصتی که پیش اومده و هفته ای رو با هم خواهند گذراند ، از خاطرات سالهای نه چندان دور که به نظر خیلی دور میاد حرف میزنند و گاهی میخندند و گاهی صدایشان از بردن نام کسانی که یک زمانی زنده بودند میلرزد . زمان و مکان هیچ معنایی ندارد . مکان : همانجاهایی که خاطرات شکل گرفته . زمان : همان زمانهایی که خاطراتت در آنها جا خوش کرده اند . زبان : هر زبانی که صاحبان خاطرات دوست داشته باشند . به تعداد کفترهایی که روی زمین مشغول یافتن غذا هستند و هر چند دقیقه یک بار به خاطر شیطنت کودکی از زمین جدا می شوند ، یاد و خاطره آدمهایی در ذهنمون تازه شد . مگه نه اینکه مامان بزرگ همیشه میگفت منو از یاد نبرین . نبردیم به خدا . هم روزهای زندگیتو یادمونه و هم صبح روز جمعه ای که با سکوت بابام از خواب بیدار شدیم و تو دیگه نبودی .

.................................................................................

یک بیماری در دنیا هست به نام خود کم بینی . گفتم که به خودم یادآوری کرده باشم . در عوض یک بیماری دیگه هم هست به نام خود بزرگ بینی . بازم گفتم که به خودم یادآوری کرده باشم .

این نوشته ها مربوط به هفته پیشه اما چون اینترنت در دسترسم نبود مونده و بیات شده .

...............................

بازهم در قطار هستیم . بیست و چهار ساعت در استراسبورگ بودیم . گردش مختصری در شهر کردیم . مختصر که میگم یعنی فقط یک قسمت شهر رو گشتیم که نزدیک خونه دوستم بود . کاتدرال بزرگ شهر( نتردام استراسبورگ که در سال هزار و دویست و هشتاد و چهارمیلادی ساخت آن به پایان رسیده ) و کوچه پس کوچه های اطرافش رو گشتیم .

شهر مملو از توریست بود . هوا بسیار عالی و بهاری بود و حسابی خوش به حالمون شد . ترانه های معرف فرانسوی که نوازنده های دوره گرد اجرا میکردند تو اون شلوغ پلوغی حسابی فضا رو خاطره انگیز کرده بود . بوی قهوه از تمام کافه هایی که به خاطر خوبی هوا صندلی هاشونو تو خیابون چیده بودند به مشام می رسید . پنجره های بیشتر خونه ها به خاطر هوای خوب باز بود . خونه های آلزاسی ( شهر استراسبورگ در استان آلزاس واقع شده ) با معماری ویژه خودشون و اون چوبهای متقاطع در نما ، با رنگهای مختلف و زنده ، نمای شهر رو بسیار مطبوع و مفرح کرده بودند . به پنجره ها نگاه میکردم و سعی میکردم داخل خونه ها رو تجسم کنم و خودم رو که در یکی ازین خونه ها زندگی میکنم . واقعیتش اینه که من نمی دونم چه سبک زندگی رو بیشتر دوست دارم . هم از زندگی تو خونه ها و شهرهای مدرن و شسته و رفته و لوکس مثل دبی خوشم میاد و هم عاشق زندگی تو خونه های کوچیک و چهارصد ساله اروپایی که وقتی راه میری مدام صدای جیر جیر از زمین بلند میشه ، هستم . همیشه هم حسرت اینو میخورم که عمرمون خیلی کوتاه تر از اینه که بخواهیم همه مدل زندگی رو امتحان کنیم . بگذریم .
استراسبورگ رفتیم فقط برای دیدن دوستم که حدودا چهار سال بود ندیده بودمش . ازون دوستاست که هر وقت همو میبینیم انگار که همین دیروز با هم بودیم . همه چیز تازگی آخرین دیدار رو داره هرچند که اون دیدار چهار سال پیش باشه . برای ما هم شانس خوبی بود که یک گوشه از استراسبورگ رو ببینیم . شهری که پارلمان اروپا در اون قرار داره . تو یک رستوران شدیدا فرانسوی ناهارخوردیم . فضای رستوران خیلی خوب بود و معلوم بود ازین پاتق هاست . ازین رستوران ها که به راحتی نصیب توریست ها نمیشه و باید از سوراخ سمبه های شهر خبر داشته باشی .
منطقه کوچکی در شهر هست که معروفه به " فرانسه کوچک "* . کنار رودخونه ای قرار داره که از شهر استراسبورگ میگذره و خونه ها و هتل های خیلی قدیمی در اون قرار داره با همون سبک سنتی آلزاسی . پره از کافه و رستوران . نمیشه بری اونجا و قهوه نخوری که . میشه ؟
اگر جایی از استراسبورگ عکسی ببینید حتما یا از کاتدرال بزرگ شهره و یا از این محله . کاتدرال استراسبورگ بعد از برج ایفل دومین جاییه که در فرانسه بیشترین عکس یادگاری گرفته میشه . یک ساعت بزرگ در اون قرار داره که خیلی جنبه توریستی داره . اواخر قرن شانزدهم ساخته شده . سر ساعت دوازده همه صداهاش با هم به صدا در میاد و همه عروسکهاش شروع به فعالیت میکنند . ما سر دوازده ظهر خودمونو رسوندیم اونجا اما به خاطر توریست زیادی که همزمان اونجا بودند در کاتدرال رو بسته بودند و بعد از اون باز کردند . اینم عکس ساعت .
در قطاریم . چیزی نمونده به پاریس . بالاخره داریم میرسیم به پاریس بعد از دو هفته که از خونه اومدیم بیرون بالاخره میرسیم پاریس . پاریس ازون شهراست که من از اولین باری که دیدمش احساس کردم حتما قبلا یک دوره ای در زندگی گذشته ام اینجا زندگی کرده ام . به شدت آشنا بود برام و احساس عجیبی داشتم که در هیچ شهر دیگه ای تا به حال نداشته ام .
شب باز با یک سینی از پنیرهای مختلف روبرو شدیم که دلبری میکردند . دارم اسماشون رو یاد میگیرم . اما خیلی زیادن و متنوع . اوووووووووووم .
وقتی داشتیم از دبی می اومدیم از پژمان پرسیدم فکر میکنی موزیک خاطره انگیز این سفرمون چی باشه ؟ پژمان گفت باید صبر کنیم تا خودش پیش بیاد . حالا میگم که ازین به بعد صدای " ادیت پیاف " برای ما یادگاریه از اولین سفر دو نفریمون به فرانسه . واقعا که شنیدن این موزیکها تو این فضا یک چیز دیگه ست .
خدا قسمت همه بکنه .

*La petite france