2017/05/24
صداى آن پرنده دُم آبى زيبا، صداى بوق عجيب و غريب آن اتوبوس مسافرتى، بوى
نوستالژيك كولر آبى بعد از چهارده سال، صداى ياكريمى كه پشت پنجره مان
آشيانه ساخته، صداى ديمين واتسون مجرى كانال ابوظبى كلاسيك كه هر روز صبح
را با صداى او آغاز ميكرديم، بو و مزه آخرين كوكو سبزى كه با هم خورديم،
چراغ سبز كله پزى صبا قبل از طلوع، صداى پنكه سقفى فرودگاه داخلى ، سه تار
عبادى كه افشارى مينوازد و كلى چيزهاى ديگر چطور همزمان وارد ذهن ميشوند و
يك لحظه آدم را به جنون ميرسانند؟
..
..
از كودكى يا بهتر بگويم از نوجوانى عادت داشتم گاهى اوقات در ذهنم سفر
ميكردم. در ذهنم به خانه كسانى سفر ميكردم كه دوستشان داشتم. يا حتى گاهى
به خانه هاى خودمان در گذشته. به اتاق كودكى ام در فلان خانه در مشهد يا
اتاقم در طبقه شانزدهم بهمان ساختمان در تهران. اين روز ها هم كه كلا كارم
شده سفر خيالى به ويلاى سقف آبي مان كه چسبيده بود به جنگل كاج هاى سوزنى.
هر چه باشد بهار است و حال و هواى آن خانه در من زنده
. آن خانه!
بگذريم .چه خوب بود اگر ميشد گذشت!
چه ميگفتم؟
سفرهاى ذهنى ام گاهى به خانه دوستانم بود. مثلا براى لحظه اى در ذهنم به خانه شان ميرفتم و حس ميكردم كه مشغول زندگى روزمره شان هستند و من از ميانشان مي گذشتم و كمى تماشايشان ميكردم و بعد آهسته در خانه را ميبستم و برميگشتم پيش خودم. چشمانم را باز ميكردم. همين!
يك مدل ديگرش اين بود كه وقتى تلفن ميزدم خانه شان و كسى گوشى را برنمى داشت، تا آنجايى كه امكان داشت اجازه ميدادم تلفن زنگ بخورد و ماداميكه تلفن زنگ ميخورد من با چشمان بسته در آن خانه ها پرسه ميزدم.
اما مدل آخر از همه عجيب تر است و آن اينكه من به شكل حقيقى در خانه كسى باشم و او خودش نباشد. اين مدل از همه جذابتر و اسرارآميزتر و در مواردى غم انگيز است.تصور كن كه بيايد و تو در خانه باشى، آخ كه چه خوب است. انگار در رويا زندگى كنى. خب لازم به يادآورى نيست كه آن كسى كه اگر تو در خانه اش باشى و بيايد مانند روياست، هركسى نمى تواند باشد!
ميدانم كه ميگويم.
وقتى ميهمان و ميزبان ادبياتشان در مورد خيال پردازى يكى باشد و بالهاى خيالشان قدرتمند و مرزهاى خيالشان بى انتها، اينطور ميشود كه در واقعيت درخانه را برايت باز ميكند، بدون كلامى داخل ميشوى، فقط نگاه ميكنيد، گفتن ندارد كه. در را ميبندد و خارج ميشود. تو و خيالت به طور حقيقى تنها ميشويد.
بعد ادامه داستان خيال انگيز اينگونه ميتواند باشد كه ميزبان كه خانه نيست و مهمان را به طور حقيقى به خيالش راه داده، تلفن ميزند به خانه خودش و منتظر ميشود تا خيال گوشى را بردارد و خيال گوشى را برمي دارد و ميزبان ميگويد كه دارم مي آيم.
ماه هم اگر آن شب كامل باشد ديگر هيچ چيز كم نيست.
..
. آن خانه!
بگذريم .چه خوب بود اگر ميشد گذشت!
چه ميگفتم؟
سفرهاى ذهنى ام گاهى به خانه دوستانم بود. مثلا براى لحظه اى در ذهنم به خانه شان ميرفتم و حس ميكردم كه مشغول زندگى روزمره شان هستند و من از ميانشان مي گذشتم و كمى تماشايشان ميكردم و بعد آهسته در خانه را ميبستم و برميگشتم پيش خودم. چشمانم را باز ميكردم. همين!
يك مدل ديگرش اين بود كه وقتى تلفن ميزدم خانه شان و كسى گوشى را برنمى داشت، تا آنجايى كه امكان داشت اجازه ميدادم تلفن زنگ بخورد و ماداميكه تلفن زنگ ميخورد من با چشمان بسته در آن خانه ها پرسه ميزدم.
اما مدل آخر از همه عجيب تر است و آن اينكه من به شكل حقيقى در خانه كسى باشم و او خودش نباشد. اين مدل از همه جذابتر و اسرارآميزتر و در مواردى غم انگيز است.تصور كن كه بيايد و تو در خانه باشى، آخ كه چه خوب است. انگار در رويا زندگى كنى. خب لازم به يادآورى نيست كه آن كسى كه اگر تو در خانه اش باشى و بيايد مانند روياست، هركسى نمى تواند باشد!
ميدانم كه ميگويم.
وقتى ميهمان و ميزبان ادبياتشان در مورد خيال پردازى يكى باشد و بالهاى خيالشان قدرتمند و مرزهاى خيالشان بى انتها، اينطور ميشود كه در واقعيت درخانه را برايت باز ميكند، بدون كلامى داخل ميشوى، فقط نگاه ميكنيد، گفتن ندارد كه. در را ميبندد و خارج ميشود. تو و خيالت به طور حقيقى تنها ميشويد.
بعد ادامه داستان خيال انگيز اينگونه ميتواند باشد كه ميزبان كه خانه نيست و مهمان را به طور حقيقى به خيالش راه داده، تلفن ميزند به خانه خودش و منتظر ميشود تا خيال گوشى را بردارد و خيال گوشى را برمي دارد و ميزبان ميگويد كه دارم مي آيم.
ماه هم اگر آن شب كامل باشد ديگر هيچ چيز كم نيست.
..
يك قطعه شعر بسيار زيبا بود و هست كه سالهاى زيادى ست دلم ميخواسته يكبار
برايش بخوانم. سالهاى زياد كه ميگويم چيزى بيشتر از ده سال است! هر بار كه
ديدارى دست ميداد آنقدر حرفهاى نگفته ديگر داشتيم كه كار به خواندن و مزه
مزه كردن يك غزل نميرسيد.
يكبار چند سال پيش براى اينكه فكر ميكردم شايد فرصتى براى خواندن اين شعر پيش نيايد و من هر بار با شنيدن اين شعر قلبم بيشتر پر بكشد، شعر را نوشتم روى يك تكه سفال كه براى ساخت سقف معبدى در يكى از همين كشورهاى بوداپرست قرار بود استفاده شود و با خود گفتم حالا كمى آرام بگير كه نگرفتم البته !!
لابد آن شعر حالا بر بام آن معبد جا خوش كرده و نميدانم تا كى ميماند. اصلا كسى روى بام آن معبد ميتواند برود مگر؟ يا اگر برود مگر ميتواند آن را بخواند؟ يا اگر بخواند چطور ممكن است بداند چه شد كه اين شعر از ميان هزاران اينجا نوشته شد؟
حالا اصلا مگر اينها مهم است؟
بعد از همه اين داستانها عاقبت روزى يا شبى، درست يادم نيست، فرصتى پيش آمد كه بى حرف ناگفته اى هر كداممان سرگرم كارى بوديم كه من ناگهان ياد آن شعر افتادم. همان شعر كه بيشتر از ده سال هر روز و هر شب آرزو داشتم با هم بخوانيمش!! ولى هرچه سعى كردم نتوانستم شعر را بخوانم. يا از او بخواهم بخواندش.
آن موقع بود كه دانستم بخش عظيمى از ادبيات رسالتش اينست كه تنهايي آدمها را مرهمى بگذارد و تمام زيبايى آن شعر زمانى بود كه من دلتنگش بودم و فكر ميكردم آن شعر تمام حرفهاى ناگفته من ميتواند باشد. اما آن لحظه، درست در همان لحظه كه ميتوانستم به جاى حرف زدن، نگاهش كنم يا نوازشش كنم يا سرم را روى شانه اش بگذارم چه نيازى بود كه شعرى بخوانيم؟
خنده ام گرفته بود. ده دوازده سال منتظر اين لحظه بودم؟؟؟
شعر ديگرى در ذهنم ميدرخشيد:
گفته بودم چو بيايى
غم دل با تو بگويم
چه بگويم؟
كه غم از دل برود
چون تو بيايى
..
كاش ميتوانستم آن سفال روى سقف معبد را بياورم پايين و روى آن شعر را خطى بكشم و بنويسم اشتباه شد و شعر جديد را به جايش بنويسم شايد كمى آرام بگيرم!!!
كه نميگيرم.
..
يكبار چند سال پيش براى اينكه فكر ميكردم شايد فرصتى براى خواندن اين شعر پيش نيايد و من هر بار با شنيدن اين شعر قلبم بيشتر پر بكشد، شعر را نوشتم روى يك تكه سفال كه براى ساخت سقف معبدى در يكى از همين كشورهاى بوداپرست قرار بود استفاده شود و با خود گفتم حالا كمى آرام بگير كه نگرفتم البته !!
لابد آن شعر حالا بر بام آن معبد جا خوش كرده و نميدانم تا كى ميماند. اصلا كسى روى بام آن معبد ميتواند برود مگر؟ يا اگر برود مگر ميتواند آن را بخواند؟ يا اگر بخواند چطور ممكن است بداند چه شد كه اين شعر از ميان هزاران اينجا نوشته شد؟
حالا اصلا مگر اينها مهم است؟
بعد از همه اين داستانها عاقبت روزى يا شبى، درست يادم نيست، فرصتى پيش آمد كه بى حرف ناگفته اى هر كداممان سرگرم كارى بوديم كه من ناگهان ياد آن شعر افتادم. همان شعر كه بيشتر از ده سال هر روز و هر شب آرزو داشتم با هم بخوانيمش!! ولى هرچه سعى كردم نتوانستم شعر را بخوانم. يا از او بخواهم بخواندش.
آن موقع بود كه دانستم بخش عظيمى از ادبيات رسالتش اينست كه تنهايي آدمها را مرهمى بگذارد و تمام زيبايى آن شعر زمانى بود كه من دلتنگش بودم و فكر ميكردم آن شعر تمام حرفهاى ناگفته من ميتواند باشد. اما آن لحظه، درست در همان لحظه كه ميتوانستم به جاى حرف زدن، نگاهش كنم يا نوازشش كنم يا سرم را روى شانه اش بگذارم چه نيازى بود كه شعرى بخوانيم؟
خنده ام گرفته بود. ده دوازده سال منتظر اين لحظه بودم؟؟؟
شعر ديگرى در ذهنم ميدرخشيد:
گفته بودم چو بيايى
غم دل با تو بگويم
چه بگويم؟
كه غم از دل برود
چون تو بيايى
..
كاش ميتوانستم آن سفال روى سقف معبد را بياورم پايين و روى آن شعر را خطى بكشم و بنويسم اشتباه شد و شعر جديد را به جايش بنويسم شايد كمى آرام بگيرم!!!
كه نميگيرم.
..
دسته اى از " آه " ها هستند كه ميكشيم در مواقعى كه لازم باشد براى بيان
حسى نزديك به حسرت و افسوس نسبت به چيزى كه در گذشته بوده و حالا نيست يا
چيزى كه هميشه ميخواستيم باشد ولى تا آن لحظه ممكن نشده.
دسته دوم " آه " هايى هستند كه بى اختيار از نهاد برمي آيند و اگر برنيايند نفس كشيدن كمى دشوار ميشود و معمولا بعد از آن چند لحظه سكوت مي آيد و چندين و چند تصوير از مقابل حافظه بصري مان ميگذرد.
دسته سوم اما " آه " هايى هستند كه فرو ميروند و هيچگاه برنمي آيند. فرو ميروند در گودال بحرالميت جان. جايى كه هيچگاه نميتوانى بكشيشان بيرون. فقط فرو رفتنشان را احساس ميكنى و سكوتى سنگين بعدشان مي آيد.
سكوتى خيلى خيلى سنگين!
..
دسته دوم " آه " هايى هستند كه بى اختيار از نهاد برمي آيند و اگر برنيايند نفس كشيدن كمى دشوار ميشود و معمولا بعد از آن چند لحظه سكوت مي آيد و چندين و چند تصوير از مقابل حافظه بصري مان ميگذرد.
دسته سوم اما " آه " هايى هستند كه فرو ميروند و هيچگاه برنمي آيند. فرو ميروند در گودال بحرالميت جان. جايى كه هيچگاه نميتوانى بكشيشان بيرون. فقط فرو رفتنشان را احساس ميكنى و سكوتى سنگين بعدشان مي آيد.
سكوتى خيلى خيلى سنگين!
..
زندگى مدرن هر روز يك ابزار جديد به ظاهر براى رفاه ولى در واقع براى شكنجه آدمها دست و پا ميكند.
قديم ترها آدمها يا بودند يا نبودند.
امروز آدمها بود و نبودشان روشن نيست.
همه چيز قابل ارسال است. صدايت را ارسال ميكنى. تصويرت را ارسال ميكنى. احساساتمان را به شكهاى مختلف، نقاشى، موسيقى، عكس و.. ارسال ميكنيم. حتى صداى نفس كشيدنمان را هم ارسال مى كنيم. اما خودِ خودِ خودمان؟؟؟
خودِ خودِ خودشان؟؟؟
شكنجه يعنى همان فقدان ِخودِ خودِ خود!
و خب،
اين خيلى بد است.
..
قديم ترها آدمها يا بودند يا نبودند.
امروز آدمها بود و نبودشان روشن نيست.
همه چيز قابل ارسال است. صدايت را ارسال ميكنى. تصويرت را ارسال ميكنى. احساساتمان را به شكهاى مختلف، نقاشى، موسيقى، عكس و.. ارسال ميكنيم. حتى صداى نفس كشيدنمان را هم ارسال مى كنيم. اما خودِ خودِ خودمان؟؟؟
خودِ خودِ خودشان؟؟؟
شكنجه يعنى همان فقدان ِخودِ خودِ خود!
و خب،
اين خيلى بد است.
..
با باران در خيابان هاى شهر پرسه ميزديم كه توجهش به پوسترها و ستادهاى
انتخاباتى و جوانانى كه پوستر به سينه شان چسبانده بودند و كاغذهايى ميان
مردم پخش ميكردند، جلب شد.
گفت چى شده؟
گفتم صاحبان اين عكسها همه ميخوان پرزيدنت باشن. مسابقه ست.
پرسيد: كى برنده ميشه؟
گفتم : نميدونم. مردم راى ميدن يكى انتخاب ميشه.
گفت : موبايلتو بده منم يك راى بدم!!!!!
..
بچه م هنوز تو حال و هواى استيج ه!
خبر نداره اينجا اگر راى مردم رو روى پيشونيشون خالكوبى هم بكنن باز تقلب ميشه چه برسه مردم با موبايلهاشون بخوان انتخابات انجام بدن.
گفت چى شده؟
گفتم صاحبان اين عكسها همه ميخوان پرزيدنت باشن. مسابقه ست.
پرسيد: كى برنده ميشه؟
گفتم : نميدونم. مردم راى ميدن يكى انتخاب ميشه.
گفت : موبايلتو بده منم يك راى بدم!!!!!
..
بچه م هنوز تو حال و هواى استيج ه!
خبر نداره اينجا اگر راى مردم رو روى پيشونيشون خالكوبى هم بكنن باز تقلب ميشه چه برسه مردم با موبايلهاشون بخوان انتخابات انجام بدن.
داستانهاى شبهاى تعطيل همسايه ها خيلى جذاب شده برايم.
اول از همه شنيدن صداى شور و شادى آدمها به زبان فارسى و دوم آواها و نواهاى آشنا و نوستالژيك (گاها) بسته به ژانر مهمانى و مهمانها البته، خيلى برايم تازگى دارد.
مهمانى ديشب اما يك نكته جالب توجه داشت.
ميان ترانه هايى از شهره صولتى و هايده و شهرام كاشانى و شهرام شب پره، ناگهان شنيدم صداى آشنايى ميخواند:
با من صنما
دل دل دل دل
دل دل يك دل
دل دل يك دله كن
گر سر ننهم
گر سر ننهم
وانگه گله كن
..
اينجا بود كه من از تصور اينكه الان مهمانها دقيقا دارند با اين موسيقى چه ميكنند سى پاره شدم!
🤔
🙄
اول از همه شنيدن صداى شور و شادى آدمها به زبان فارسى و دوم آواها و نواهاى آشنا و نوستالژيك (گاها) بسته به ژانر مهمانى و مهمانها البته، خيلى برايم تازگى دارد.
مهمانى ديشب اما يك نكته جالب توجه داشت.
ميان ترانه هايى از شهره صولتى و هايده و شهرام كاشانى و شهرام شب پره، ناگهان شنيدم صداى آشنايى ميخواند:
با من صنما
دل دل دل دل
دل دل يك دل
دل دل يك دله كن
گر سر ننهم
گر سر ننهم
وانگه گله كن
..
اينجا بود كه من از تصور اينكه الان مهمانها دقيقا دارند با اين موسيقى چه ميكنند سى پاره شدم!
🤔🙄
صداى پارس سگها مي آمد.
بيشتر از هر صداى ديگرى تا قبل از اينكه باران ببارد.
گفت موزيك دارى؟
دستم را ميان ملحفه ها بردم و موبايلم را پيدا كردم. انتخاب نغمه اى براى لحظاتى اينچنين خيلى سخت است.
صداى بربطِ تنها پيچيد ميان صداى سگها. هر چه بربط نزديكتر ميشد صداى سگها دورتر تا باران باريدن گرفت.
بيشتر از هر صداى ديگرى تا قبل از اينكه باران ببارد.
گفت موزيك دارى؟
دستم را ميان ملحفه ها بردم و موبايلم را پيدا كردم. انتخاب نغمه اى براى لحظاتى اينچنين خيلى سخت است.
صداى بربطِ تنها پيچيد ميان صداى سگها. هر چه بربط نزديكتر ميشد صداى سگها دورتر تا باران باريدن گرفت.
داشتم در دل خودم را تحسين ميكردم به خاطر انتخاب به جا كه آرام و خواب آلود گفت چقدر قشنگه.
با خودم گفتم هنوز شعرش را نشنيده اى.
ادبيات هميشه فريادرس است. هزاربار من اين نكته كرده ام تحقيق!
چه دلپذير كه كسانى بوده اند و هستند تا به جاى ما و به دل انگيزترين شكل حرفهاى تكرارى و ناتمام را بزنند. گفتم كه ادبيات هميشه فريادرس است.
ديگر حرفى نزديم.
ميان خواب و بيدارى و صداى باران و صداى پرنده ها كه ميگفتند قرار است صبح شود ميشنيدم كه ميخواند:
پرده ديگر مكن و راه مگردان كولى
پرده ديگر مكن و راه مگردان كولى
پرده ديگر مكن و راه مگردان كولى
..
و اينبار بيشتر از هر بار ديگرى آرزو ميكردم كه كاش پرده اى ديگر مكند كولى.
از هر طرف كه رفتم جز وحشتم نيافزود
زنهار از اين بيابان زين راه بى نهايت
عشقت رسد به فرياد
عشقت رسد به فرياد
..
با خودم گفتم هنوز شعرش را نشنيده اى.
ادبيات هميشه فريادرس است. هزاربار من اين نكته كرده ام تحقيق!
چه دلپذير كه كسانى بوده اند و هستند تا به جاى ما و به دل انگيزترين شكل حرفهاى تكرارى و ناتمام را بزنند. گفتم كه ادبيات هميشه فريادرس است.
ديگر حرفى نزديم.
ميان خواب و بيدارى و صداى باران و صداى پرنده ها كه ميگفتند قرار است صبح شود ميشنيدم كه ميخواند:
پرده ديگر مكن و راه مگردان كولى
پرده ديگر مكن و راه مگردان كولى
پرده ديگر مكن و راه مگردان كولى
..
و اينبار بيشتر از هر بار ديگرى آرزو ميكردم كه كاش پرده اى ديگر مكند كولى.
از هر طرف كه رفتم جز وحشتم نيافزود
زنهار از اين بيابان زين راه بى نهايت
عشقت رسد به فرياد
عشقت رسد به فرياد
..
ماجراى گل چيدن هاى صبحگاهى از كوچه و خيابون و پارك داره بالا ميگيره.
امروز وقتى رسيديم به درخت گل مورد نظر، ناگهان دخترك دست كرد تو جيب روپوش
مدرسه ش و قيچى كاغذبرش كه شبيه پانداست رو عين هفت تيركش ها درآورد و گفت
:
" بيا بگير حداقل راحت بچين گلها رو ! "
بعد هم يكجورى خودشو زد به كوچه على چپ كه انگار نه انگار ما با هم نسبتى داريم. چون احتمالا تو ذهنش گل چيدن كار بديه و نميخواست شريك اين جرم باشه. ولى اين قيچى آوردن و هموار كردن شرايط براى من به اين معنيه كه مثل من ته دلش هنوز نگرفته كه گل چيدن كار بديه و فقط ميخواد به قوانين احترام بذاره!!!
كلا راضى ام ازش كه تو هفت سالگى به اين چيزا فكر ميكنه. احتمالا زودتر از سى سالگى به يك نتيجه اى خواهد رسيد و خب،
اين خيلى خوب است.
..
" بيا بگير حداقل راحت بچين گلها رو ! "
بعد هم يكجورى خودشو زد به كوچه على چپ كه انگار نه انگار ما با هم نسبتى داريم. چون احتمالا تو ذهنش گل چيدن كار بديه و نميخواست شريك اين جرم باشه. ولى اين قيچى آوردن و هموار كردن شرايط براى من به اين معنيه كه مثل من ته دلش هنوز نگرفته كه گل چيدن كار بديه و فقط ميخواد به قوانين احترام بذاره!!!
كلا راضى ام ازش كه تو هفت سالگى به اين چيزا فكر ميكنه. احتمالا زودتر از سى سالگى به يك نتيجه اى خواهد رسيد و خب،
اين خيلى خوب است.
..
همسايه هامون شبا همش به ميخونه ميرن.
دلهاشون گم شده ميخوان پيداش كنن.
براى همين سراغ مى و پيمونه ميرن.
قضيه جديه.
دارن داد ميزنن و ميگن.
طفلكى ها!
فكر كن آدم دلش گم بشه و پيدا نشه.
..
دلهاشون گم شده ميخوان پيداش كنن.
براى همين سراغ مى و پيمونه ميرن.
قضيه جديه.
دارن داد ميزنن و ميگن.
طفلكى ها!
فكر كن آدم دلش گم بشه و پيدا نشه.
..
مدتهاى زيادى بود كه فكر ميكردم درد آدم ها از دانستن چيزهاست. يك روز
تصميم گرفتم ديگر چيزى ندانم و با همان چيزهايى كه ميدانم زندگى را
بگذرانم.
امروز اما به نتيجه ديگرى رسيدم.
دردها گوناگونند.
بعضى دردها از ندانستن است.
حقيقت دارد كه چيزهايى هست كه نميدانى و ندانستن آن چيزها رنج به همراه دارد ولى لزوما نه براى خود آدم بلكه، اينكه من چيزى را ندانم ممكن است موجب درد كس ديگرى شود و اين خيلى دردناك تر است چون تو نميدانى چه چيز را نميدانى كه موجب درد كس ديگرى كه نميدانى شده و اين خيلى رنج آور است.
صورت ديگر قضيه اينست كه كسى كه چيزى را نميداند و اين ندانستنش تو را رنجور كرده نخواهد كه اصلا بداند و اصلا تمام سعى اش را بكند كه با اينكه ميداند، نداند!
البته اين همان وضعيت اوليست كه خود من سالها در حال تجربه اش بودم و در نتيجه هيچ اعتراضى وارد نيست.
فقط خواستم بدانيد.
..
امروز اما به نتيجه ديگرى رسيدم.
دردها گوناگونند.
بعضى دردها از ندانستن است.
حقيقت دارد كه چيزهايى هست كه نميدانى و ندانستن آن چيزها رنج به همراه دارد ولى لزوما نه براى خود آدم بلكه، اينكه من چيزى را ندانم ممكن است موجب درد كس ديگرى شود و اين خيلى دردناك تر است چون تو نميدانى چه چيز را نميدانى كه موجب درد كس ديگرى كه نميدانى شده و اين خيلى رنج آور است.
صورت ديگر قضيه اينست كه كسى كه چيزى را نميداند و اين ندانستنش تو را رنجور كرده نخواهد كه اصلا بداند و اصلا تمام سعى اش را بكند كه با اينكه ميداند، نداند!
البته اين همان وضعيت اوليست كه خود من سالها در حال تجربه اش بودم و در نتيجه هيچ اعتراضى وارد نيست.
فقط خواستم بدانيد.
..
بعضی شبها مثل بقیه شبها نیستند.
شب ترند!
حالا که این را می گویم مطمئن نیستم آن لحظه ای که می خواهم ازش بگویم اصلا شب بود یا روز.
از روی تقویم می دانم زمستان بود . هفت روز از زمستان گذشته بود.
آپارتمان سرد و خالی با دو صندلی سفید پلاستیکی که آنها را هم دوستی آورده بود که جایی برای نشستنمان باشد.
گذاشته بودمشان رو به پنجره قدی رو به منظره ای نازیبا .
به غیر از خودمان دو نفر، تنها چند تکه اسباب در آن آپارتمان بود که در آن روزها فهمیدم برای زنده ماندن همینها هم کافی هستند .
یک دستگاه قهوه ساز ، یک سه تار، و چند تکه لباس و کفش و یک دست رختخواب .
آن دو صندلی جزو تجملات خانه به حساب می آمدند.
بعضی شبها شب ترند!
تا به خاطر می آورم، این شبها تنها پناهم ساز زدن بوده .
ساز را برداشتم نشستم روی یکی از همان صندلی ها . احساس می کردم ساز در دستم کوچک و کوچکتر می شود . انگار یک تکه یخ بود که آب می شد و من هر چه بیشتر کوچک شدنش را احساس می کردم محکمتر در دستم می فشردمش.
یادم هست چشمانم را بستم تا این تصویر را نبینم و از ترس اشکم بند نمی آمد.
صدای ضبط شده را همان موقع برای دو نفر فرستادم .
خودم گوش نکردمش تا حالا که شبى ست شب تر از شبهای دیگر .
..
شب ترند!
حالا که این را می گویم مطمئن نیستم آن لحظه ای که می خواهم ازش بگویم اصلا شب بود یا روز.
از روی تقویم می دانم زمستان بود . هفت روز از زمستان گذشته بود.
آپارتمان سرد و خالی با دو صندلی سفید پلاستیکی که آنها را هم دوستی آورده بود که جایی برای نشستنمان باشد.
گذاشته بودمشان رو به پنجره قدی رو به منظره ای نازیبا .
به غیر از خودمان دو نفر، تنها چند تکه اسباب در آن آپارتمان بود که در آن روزها فهمیدم برای زنده ماندن همینها هم کافی هستند .
یک دستگاه قهوه ساز ، یک سه تار، و چند تکه لباس و کفش و یک دست رختخواب .
آن دو صندلی جزو تجملات خانه به حساب می آمدند.
بعضی شبها شب ترند!
تا به خاطر می آورم، این شبها تنها پناهم ساز زدن بوده .
ساز را برداشتم نشستم روی یکی از همان صندلی ها . احساس می کردم ساز در دستم کوچک و کوچکتر می شود . انگار یک تکه یخ بود که آب می شد و من هر چه بیشتر کوچک شدنش را احساس می کردم محکمتر در دستم می فشردمش.
یادم هست چشمانم را بستم تا این تصویر را نبینم و از ترس اشکم بند نمی آمد.
صدای ضبط شده را همان موقع برای دو نفر فرستادم .
خودم گوش نکردمش تا حالا که شبى ست شب تر از شبهای دیگر .
..
تلفن زنگ زد.
گوشى رو برداشتم و گفتم امروز به جاى حرف زدن موسيقى گوش كنيم.
و با هم به يك قطعه كه ميدانم نشنيده بود گوش كرديم و خداحافظ.
..
گوشى رو برداشتم و گفتم امروز به جاى حرف زدن موسيقى گوش كنيم.
و با هم به يك قطعه كه ميدانم نشنيده بود گوش كرديم و خداحافظ.
..
تو شب سياه،
تو شب تاريك،
از چپ و از راست،
از دور و نزديك،
يك نفر داره جار ميزنه جار
شب شب شعر و شوره
شب شب ماه و نوره
با يار قرار گذاشتم
مرد داريم تا مرد
يكى سر كار
يكى سر بار
آهاى خبردار
دير كرده راهش دوره.
..
وقتى حال ما و همسايه مان با هم تداخل ميكند!
تو شب تاريك،
از چپ و از راست،
از دور و نزديك،
يك نفر داره جار ميزنه جار
شب شب شعر و شوره
شب شب ماه و نوره
با يار قرار گذاشتم
مرد داريم تا مرد
يكى سر كار
يكى سر بار
آهاى خبردار
دير كرده راهش دوره.
..
وقتى حال ما و همسايه مان با هم تداخل ميكند!
از ميان تمام تصاوير مغشوشى كه از آن شب در خاطرم مانده يكى اين است كه
كنار هواپيما در باند فرودگاه ايستاده ام و دارم فكر ميكنم كه حركت بعد از
پياده شدن از اتوبوس در باند فرودگاه چه ميتواند باشد؟
ارائه بليط نشانه شخصيت ماست؟
بايد خط عوض كنم؟
از هواپيما عكس بگيرم؟
...
اتوبوس حركت كرد و از من دور شد و من تتها كارى كه كردم اين بود كه براى اتوبوس تنها شعرى كه در سرم ميچرخيد را با صداى بلند خواندم.
رو سر بنه به بالين
تنها مرا رها كن
تركِ منِ خرابِ
شبگردِ مبتلا كن
.. احساس كردم درست ترين كارى بود كه ميشد در آن حال كرد.
ارائه بليط نشانه شخصيت ماست؟
بايد خط عوض كنم؟
از هواپيما عكس بگيرم؟
...
اتوبوس حركت كرد و از من دور شد و من تتها كارى كه كردم اين بود كه براى اتوبوس تنها شعرى كه در سرم ميچرخيد را با صداى بلند خواندم.
رو سر بنه به بالين
تنها مرا رها كن
تركِ منِ خرابِ
شبگردِ مبتلا كن
.. احساس كردم درست ترين كارى بود كه ميشد در آن حال كرد.
2016/01/20
همیشه یکی در قاب پنجره ای می ماند و دیگری می رود.
این شاید یکی از قدیمی ترین و تکراری ترین داستان های زمین باشد.
..
2015/06/11
همسایه مان دارد از سایه مان می رود.
یادم هست این خانه را به خاطر آنها انتخاب کردم . به خاطر حال خوبی که تراس خانه شان داشت و قرار بود که چشمم بارها و بارها روزها و شبها به آن تراس بیافتد.
بوی قهوه صبحگاهشان بارها و بارها از خواب بیدارم کرده بود.
شب نشینی‌هایشان با دوستانشان در بالکن بسیار مورد علاقه من بود . حس می کردم خودم مهمان دارم. کلا از همسایگی چیزی کم نداشتند برای من.
الان دارم سعی می کنم به روی خودم نیاورم که دارند میز و صندلیشان را می کشند و می برند. جرات ندارم به تراس خالی نگاه کنم.
به همین راحتی آدمها در زندگی می آیند و می روند. پوست کلفت شده ایم. عین کرگدن.
همین!
..
2015/05/23
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نگشت،
دائما یکسان نباشد حال دوران،
گه نخور!
..
حافظ به سعی نیکات
2015/05/12
در روزهای سخت معجزات زیادی دیدم.
شمع نیمه جانی که به امید چند لحظه روشنش کردم و ۶ ساعت مقابل چشمم سوخت.
گلدان سبزی که یک شب ناگهان گل سفید خوش بویی داد.
خودم که هنوز زنده‌ام.
.
.
.
چرا آرام نمی شوم؟
..
2015/04/20
مرسوم نيست كه آدمها يكديگر را آرام در آغوش بگيرند و به جاى هزارن كلمه ناتمام فقط به صداى قلب هم گوش دهند.
رسم خوبی ست اما !
صداى قلب از آن صداهاست كه از حافظه جان آدم پاك نميشود.
..
2015/03/20
در نااميدى بسى اميد است و پايان شب سيه سفيد است و ..
خب،
بعدش ؟
كسى چيزى گفته درموردش؟
..
خب،
بعدش ؟
كسى چيزى گفته درموردش؟
..
وقتى بچه بودم، يعنى وقتى دبستان ميرفتم، تو مسير خونه تا مدرسه يك خونه اى
بود كه هميشه درش باز بود. از اين خونه ها بود كه در توى خونه باز ميشد و
حياط لابد پشتش بود، شمالى يا جنوبى، نميدونم. پنج سال هر روز از جلوى اين
خونه رد ميشدم و ميديدم كه در خونه بازه، البته بعد از در، يك پرده زده
بودن كه داخل خونه ديده نشه ولى صداى اهل خونه و بوى غذا و سالاد گوجه و
خيار و پيازشون خب تا تو كوچه مي اومد.
همين ديگه.
ذهنم قفل كرده روى در اون خونه.
بعد از بيست و پنج سال آخه اين چه فكريه؟
..
همين ديگه.
ذهنم قفل كرده روى در اون خونه.
بعد از بيست و پنج سال آخه اين چه فكريه؟
..
2015/03/09
مثلا حافظ تا به حال در یک مصرع شعرش، ازدل چند نفر حرف زده باشد خوب است؟
یک نفر حساب کند برایم از زمان او تا همین امروز، چند نفر وقتی لال شده بودند وعاجز از بیان دردی که می کشیدند، با یک مصرع شعرش نفس راحتی کشیده‌اند و توانسته‌اند به زندگی ادامه دهند.
..
2015/03/06
آشپزخانه که تعطیل است یعنی حال خانم خانه خوب نیست.
آشپزخانه که پررونق است اما دو معنی دارد . یا حال خانم خانه خوب است یا حالش چنان بد است که می خواهد خودش را در آشپزخانه ذوب کند.
..
2015/01/31
تمام زندگی به این می گذرد که حس های خوب و بد را تجربه کنی .
لحظاتی هست که با خواندن یک بیت شعر، چنان شوری در دل آدم بوجود می آید که احساس می کنی زیباتر و باارزش‌تر از زندگی چیزی وجود ندارد و به همان اندازه هم لحظاتی هستند که احساس می کنی بوی گند زندگی دارد خفه ات می کند و چیزهایی را تجربه می کنی که از زنده بودن بیزار می شوی.
حس های ناشناخته قوی‌ای که زانوهای آدم را به لرزه درمیاورند.
بالاخره یک روز باید بین این حس ها یکی را انتخاب کنی.
هیچکس به خاطر زیبایی زندگی خودش را نمی کشد. آدمها به هوای زیبایی و به امید تجربه کردن همان شوری که دل را می‌لرزاند به زندگی ادامه می دهند.
زندگی آدمها به این خاطر اینقدر کش می آید که نمی توانند دست آخر بفهمند که زندگی زیبا بود یا کثافتی بیش نبود.
آنهایی که با دست خودشان زندگی را خاتمه می دهند یک قدم جلوتر هستند.
خودِ این بلاتکلیفی بین درک زیبایی و زشتی زندگی نوعی شکنجه ست که دست آخر به مرگ می رسد .
این حرفها انتها ندارد و خب،
این خیلی بد است.
..
2014/11/25
مرحله اول برای خالی کردن فشارغم در هر زنی چیدن موهاست.
اگر زن باشید باور نمی کنم که این تجربه را نداشته باشید!
برای کسی مثل من که سالهاست موهایش را در مرز اندوه نگه داشته و چیزی برای چیدن ندارد ناخن ها باید جور موها را بکشند.
ناخن های کوتاه و مرتب حس قدرت میدهند به من.
رنگشان می کنم که زنانه باشند اما قوی .
همین!
..
آرشیو
May 2005June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
November 2007
December 2007
January 2008
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
September 2008
October 2008
November 2008
December 2008
January 2009
February 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
August 2009
September 2009
October 2009
November 2009
December 2009
January 2010
February 2010
March 2010
April 2010
May 2010
June 2010
July 2010
August 2010
September 2010
October 2010
November 2010
December 2010
January 2011
February 2011
March 2011
April 2011
May 2011
June 2011
July 2011
August 2011
September 2011
October 2011
November 2011
December 2011
January 2012
February 2012
March 2012
April 2012
May 2012
June 2012
July 2012
August 2012
September 2012
October 2012
November 2012
December 2012
January 2013
February 2013
March 2013
May 2013
June 2013
July 2013
August 2013
September 2013
November 2013
December 2013
March 2014
May 2014
June 2014
September 2014
November 2014
January 2015
February 2015
March 2015
April 2015
May 2015
June 2015
January 2016
May 2017
دیگران
وب سایت ها
عکاسیThéàtre de la Ville
Maison Européenne de la photographie
Magnum Photos