امروز به نظر روز خوبی برای تصمیم گیری های مهم می آمد . احساس میکردم قادرم هر کاری انجام دهم . یک لحظه تمام وابستگی هایم از من جدا شدند و احساس کردم دارم پرواز می کنم . نمی دانی چه کیفی داشت . می دانی ؟ از کجا بدانم چه را می دانی و چه را نمی دانی وقتی هیچ جوابی نمی دهی . می ترسم بعضی چیزها را وقتی بدانی که دیر شده باشد . حیف می شود . باور کن .
چند روزی ست بوی شهریور سال هفتاد مدام مشامم را پر میکند . اتاق آبی . غیر از خودم چه چیز دیگری بین آن روزها و این روزها مشترک است ، نمی دانم .

قلبش نزدیک بود از سینه بیرون بزند . احساس می کرد رنگش از همیشه پریده تر شده . چرا حالا که تنها بود اینطور شد ؟ دخترک که مثل بید می لرزید از پشت دفتر مشقش بلند شد . هیچ جا را نمی دید . سعی کرد آرام باشد و مثل همیشه که خودش را کور فرض میکرد و با چشم بسته تو اتاق راه می رفت ، از اتاق بیرون برود . با این تفاوت که این بار چشمانش باز بودند و جایی را نمی دید و اگر از بازی حوصله اش سر می رفت نمی توانست متوقفش کند . کمی از پشت میز به سمت راست آمد و بعد مستقیم رفت به سمت در فرضی اتاق . با دستش در را پیدا کرد . کف دستانش عرق سردی نشسته بود . پا در راهرو گذاشت . سردی سنگ های مرمر کف راهرو ترسش را بیشتر می کرد . باید همینطور مستقیم میرفت تا کجا ؟ کجا باید می رفت ؟ به یاد تلفنی افتاد که در آشپزخانه بود . پس مستقیم به سمت آشپزخانه رفت . کاشی های ریز کف آشپزخانه را که حس کرد باید می پیچید سمت راست و وقتی به کابینت ها برخورد میکرد باز باید می پیچید سمت راست . تلفن در فضای خالی کوچکی بین یخچال و کابینت ها قرار داشت . آنقدر کوچک بود که در آن فرورفتگی جا شود . گوشی را برداشت . شماره تلفن پنج رقمی پدر را گرفت همانطور که همیشه ادای کورها را در میاورد . سوراخهای تلفن را دانه دانه می شمرد و میگرفت . چهل و پنج ، چهارصد و پانزده . این اولین شماره تلفنی بود که در زندگیش آموخته بود و روزی هزار بار میگرفت و سفارش کاغذ رنگی و چسب و مدادرنگی و ماژیک به پدر می داد . مثل بیشتر مواقع تلفن اشغال بود . دوباره شمرد و گرفت . سه باره . چهارباره .
... : بله ؟
.... : بابا برق ها رفته . من می ترسم .

داستانی در ذهنم ساخته بودم که شاید روزی بشود حتی واقعیش کرد .
آنوقت کسی از راه می رسد و عین همان داستان را با جزییات برایم تعریف می کند که مدتی پیش برایش اتفاق افتاده کمی دورتر از سرزمینی که من برای داستانم در نظر داشتم .
بی آنکه نگاهش را از نگاهم بردارد ، بین هر جمله ای که می گوید ، می پرسد : " چرا می خندی ؟ "

...
خواب در چشم ترم می شکند .

نمی دانم آیا این تب هم مثل تب های کودکی ام از شوق زیاد است ؟
از آن تب ها که چشمانم را می سوزاند . حس میکنم چشمانم در کاسه آب می شوند . آب هم که میشود شور نیست ، شیرین است .

تصویری که بیشتر از هر چیز در شبانه روز می بینم .

... : اینقدر فیبر بخور تا شکل درخت بشی !
.... : (چشمهاش درخشید ) .
... : چته ؟ چرا لال شدی ؟
.... : ( سکوت ) .
... : نکنه همینو می خوایی ؟ چرا هر وقت من تو رو مسخره میکنم همه چیزجدی میشه .
... : ( نمی شنید . به درخت فکر میکرد ) .
.... : آهای . با توام . دیوووونه .

بهای آزادی را باید پرداخت .
بعضی تجربه ها در زندگی از خود زندگی با ارزش ترند .

روز هشتم هم آمد . خیلی راحت می آید اما به سختی می رود . جان مرا که می گیرد تا برود .
صدای کودکم را فراموش کرده بودم . دیشب که سرکی کشید ، فهمیدم دلم چقدر برایش تنگ شده بوده اما حقیقتش را بخواهی حوصله اش را ندارم . کمی سر به سرش گذاشتم که دلگیر نشود و فرستادمش دنبال نخود سیاه . در دل گفتم برو که فعلا مادرت بدجوری در خودش گره خورده . از پس خودش بر نمی آید چه برسد به تو . جلوی چشمم نیا تا شرمنده تو دیگر نشوم . بدون اعتراض دفتر نقاشی اش را برداشت و دو قدم از من دور شد . برگشت و با چشمان خودم در من نگاه کرد و گفت می دانستم وقت آمدنم نبود . آمده بودم تا بگویم مداد رنگی هایم تمام شده اند . فقط مداد سفید و سیاه دارم . مداد رنگی که می توانی برایم بخری ؟ نمی توانی ؟
صبر نکرد جوابش را بدهم . همانطور که نفهمیدم یک باره از کجا آمد ، همانطور هم رفت . این کارش بیشتر برآشفته ام کرد . خوب یادم هست برایش توضیح داده بودم که یک باره نرو . خوب یادم هست که خیلی ساده و به همان زبان فارسی که زبان مشترکمان است برایش توضیح دادم از اینکه بیایی و یک باره بروی بیزارم . با اینکه خیلی عادت به توضیح دادن ندارم خیلی چیزها را برایش توضیح دادم . گفتم از پایان های ناگهانی بیزارم . حتی یادم هست از من سوالی کرد که دانستم منظورم را دریافته است . به رویش نیاوردم اما در دلم گفتم عاشقتم بچه باهوش من .
با این حال صبر نکرد و رفت . مدادهای رنگی بهانه بودند . او که می داند من همیشه قبل از اینکه سیاه و سفید شود برایش رنگ فراهم می کنم . حتی می داند کجا می گذارمشان . پس رنگ بهانه بود . آمدنش پیام دیگری داشت . اما چه ؟
حیف که مادرت بدجوری در خودش گره خورده وگرنه می توانستم اینقدر برایت وقت بگذارم تا بگویی واقعا از من چه می خواهی . حتی می توانستم برایت یک قصه هم بگویم در مورد یک مداد قرمز که از پنجره یک کلاس درس از دست پسر بچه ای رها می شود و می افتد در باغ دیوار به دیوار حیاط مدرسه و پسر بچه هر شب خواب می بیند که یک درخت مداد قرمز در باغ مجاور مدرسه سبز شده است . چشمانت که گرد می شد ازشنیدن این داستان و هزار سوالی که در چشمانت رژه می رفتند خیلی دیدنی بود و لذتبخش برای من . مطمئنم بعدش می رفتی خودت رنگها را بر میداشتی و شروع میکردی به کشیدن یک درخت مداد قرمز . تصورم این است که نقاشی را از زاویه ای می کشیدی که انگار تو زیر درخت هستی و داری پنجره کلاس درس و پسر بچه پشت پنجره را میبینی .
اما حیف که نماندی و ناگهان غیبت زد و من هنوز از این کارت برآشفته ام و اگر همینطور بیایی و ناگهانی بروی ممکن است گره هایم کور شوند و آن وقت دیگر ... !

این یکی را دیگر نه او می داند و نه خدا .

چشمانش را باز کرد . اولین تصویر واقعی که دید چراغ کاغذی بود که از سقف آویزان بود . همه جا تاریک بود . تنش گرم خواب بود . نمی دانست چرا یک مرتبه چشمانش را باز کرده و حالا بیدار است . بی قراریش از چه بابت است ؟ همانطور به چراغ خاموش زل زده بود . تصاویری مبهم لحظه به لحظه در ذهنش واضح تر میشدند . جرآت نداشت پلک بزند . می ترسید تصاویر بروند و دیگر نیایند . قطره اشکی از گوشه چشم چپش چکید روی بالش . همیشه اول از چشم چپش اشک سرازیر میشد . انگار چشم چپش کوچکتر باشد و زودتر از اشک پر شود . خیلی طول نکشید که دانست چرا ناگهان بیدار شده . که چرا بی قرار است . که دلتنگیش از چه بابت است .
او را دیده بود . خواب او را دیده بود . در چشمانش نگاه کرده بود . هیچ نگفته بود . دستش را گرفته بود و آرام در آغوشش کشیده بود . همانطور که بارها خیال کرده بود . چانه اش را روی موهای او گذاشته بود و به روبرو نگاه کرده بود بدون آنکه چشمانش چیزی ببیند . یک لحظه چشمانش را بسته بود و نفس عمیقی کشیده بود تا عطرتن او را هم تجربه کند و صدای قلبش را بشنود . از او پر شده بود . چشمانش را باز کرده بود و حالا چشمش به چراغ کاغذی افتاده بود که از سقف آویزان بود . تمام این خوشی چند ثانیه بیشتر طول نکشیده بود . نمی دانست چرا ؟ نمی خواست باور کند که همه اینها رویا بوده . آن هم اینقدر کوتاه . حالا دیگر از هر دو چشمش اشک ها سرازیر بودند . بدون صدا و بدون اینکه پلک بزند اشک میریخت . تنش سردتر و سردتر می شد . می دانست دیگر به این سادگی خوابش نخواهد برد . دلش می خواست برود کنار پنجره و شاید سیگاری دود کند . رویایش را بارها و بارها مرور کرد . چقدر لذتبخش بود . اگر تنها بود دلش میخواست با صدای بلند اسم او را چند بار صدا بزند اما هم خانه اش خواب بود و شاید داشت رویای شیرینی می دید . ترسید برگردد به تختخواب و با این کار او را از رویایش جدا کند . این شد که همانجا روی نزدیکترین کاناپه به پنجره خودش را مچاله کرد و خوابید . اشکی از گوشه چشم چپش غلطید .

مطمئن شده بودم که آینه ها هم تاریخ مصرف دارند که مدتی ست دیگر تصاویر را مانند قبل نمی نمایانند . باز هم اشتباه کرده بودم .
برق چشمان من رفته است !

من بلد نیستم فریاد بزنم .

لبهایش طعم تازه ترین توت فرنگی ها و خوش عطر ترین نعناع های دنیا را می دهد .

صبح خیلی خیلی زود ، شاید هم شب خیلی خیلی دیر بود . از هتل بیرون آمدیم . خیابان خلوت بود و هوا سرد . چمدانش را روی سنگفرش خیابان می کشید و می رفت بدون آنکه حرفی بزنیم . همین طور که میرفتیم من تنها شدم . آن که چمدان داشت رفته بود . سرعت قدمهایم را در خیابان خلوت و تاریک کم کردم . دستهایم را در جیب پالتویم فرو کردم و بدون هدف به راهم ادامه دادم .
بوی نان برشته و قهوه مرا به خود آورد . دری که ازش گذشتم کوچک بود اما فضایی که واردش شدم بسیار بزرگ و نورانی بود . بوی صبح می آمد . بوی صبحانه . زنان جوان خوش برخوردی صبح بخیر میگفتند و لبخند میزند و مرا به صبحانه دعوت می کردند . فضای صبح را ایجاد کرده بودند در دل شب . دلم میخواست صبحانه بخورم اما یادم آمد من هنوز نخوابیده ام که از خواب بیدار شوم و در این صورت صبحانه چه معنی ای دارد ؟
چند سکه یک یورویی در جیبم داشتم . فقط توانستم یک لیوان قهوه سبز رنگ بخرم و در جیبم بگذارم برای کسی که در هتل منتظر من بود . حس صبح گاهی خوبی بود . با حال خوشی از آنجا بیرون آمدم . بیرون همچنان تاریک تاریک بود . دیگر دوست نداشتم بیرون بمانم . دوست داشتم بخوابم تا زود صبح واقعی برسد تا با هم قهوه سبز رنگ بنوشیم . بی تاب صبح بودم . قدم هایم را تند کردم و حتی دویدم . از عرض خیابان گذشتم . از خط ویژه قطار شهری هم رد شدم . هتل را دیدم . وارد شدم . آسانسور . طبقه سوم . اتاق سیصد و سه . در را باز کردم . تخت دو نفره خالی با ملحفه های سفید سفید . از دیدن تخت خالی دلم گرفت . یاد قهوه سبزی افتادم که برایش خریده بودم . یادم نبود که چمدانش را برداشته بود و رفته بود . دست در جیبم کردم . قهوه یخ کرده بود . خیلی یخ . لیوان را روی میز کنار پنجره گذاشتم . در سکوت و بدون هیچ حسی لباسم را درآوردم و روی تخت جایی که قبلا او خوابیده بود دراز کشیدم و ملحفه های سفید را تا می توانستم دور خودم پیچیدم .
دیگر بی تاب صبح نبودم .
بی تاب هیچ صبحی نبودم .

یک ماه بعد از تولد هشت سالگی ، پدر گفت باید برویم .
عصر یک دوشنبه در سال شصت و پنج دستم را گرفت و با هم به خانه ای رفتیم در بلواری که اسمش را نمی دانم . همان خیابانی که مجتمع مسکونی ششصد دستگاه در آن قرار دارد . شهر مشهد را تصور کنید در آن روزهای غمزده سال شصت و پنج . موسیقی حرام است همچنان . خانه ای در طبقه سوم . در آلمینیومی که با شیشه های مربع کوچک مشجر پوشیده شده بود . در زدیم . درباز شد . اولین چیزی که دیدم جورابهای سرمه ای و خاکستری مردی بود که در را باز کرد و اولین چیزی که شنیدم صدای تار بود و تنبک . قطعه ای در دستگاه شور که بعدها چهارمضراب "بهاران" نام گرفت . یک پله دیگر باید می آمدیم بالا تا وارد خانه شویم . آمدم . به مرد نگاه کردم . خیلی جوان بود . سیبیل پرپشتی داشت که نمی شد ندیدش . آهسته با پدر سلام و احوالپرسی کردند . میشناختند یکدیگر را . پدرم دو سالی می شد که شاگرد این کلاس بود . تار می نواخت .
همیشه فکر میکنم آن روز یک روز استثنایی بوده که من آنطور وارد آن دنیا شدم . ورود من همزمان بود با لحظه ای که دو دوست که هر دو نوازنده بودند و معلم های آن کلاس داشتند با یکدیگر ساز می زدند . کم این اتفاق می افتاد چون آنجا کلاس بود و پر از شاگردان گناهکار که برای آموختن کارهای حرامی خیلی هم جدی بودند اتفاقا . آن روز هیچکس نبود . جزییات خانه را تماما به خاطر دارم . پوستری از نقاشی " رقص آبی " به دیوار بود که بعدها وقتی آن خانه را خالی کردند من آن پوستر را به یادگار از آن روزها برای خودم برداشتم . حتی می توانم بگویم چه گلدانها و چه گیاهانی در آن خانه بودند . آخر من آنجا بزرگ شدم . آنجا بود که با خودم آشنا شدم .
همان موقع یاد گرفتم که موقع ساز زدن نباید صحبت کرد ، که وقتی کسی دارد ساز میزند لازم نیست برای تازه واردان سازش را قطع کند ، که دو نفر می توانند با هم ساز بزنند و در واقع این زبان جدیدی ست برای ارتباط برقرار کردن با آنچه از درون آدمها بیرون می آید و چه دنیای اسرارآمیزی جلوی چشمم گشوده شد .
پدر و دو معلم معتقد بودند با یک ساز کوبه ای شروع کنم که ریتم را خوب درک کنم .
اولین جلسه درس با این کلام آغاز شد .
گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت
معلمم خط خوشی داشت و این شعر را برایم نوشت اول دفترچه ای که جلد زرشکی پلاستیکی داشت . من چیز زیادی از شعر نفهمیدم . فقط فهمیدم که حرف مهمی به من گفته و من باید این را آویزه گوشم کنم و گرنه هیچوقت آدم نمی شوم . بعد هم چیزهای دیگری در مورد مبانی ریتم برایم توضیح داد که باز هم هیچی نفهمیدم . سالها بعد وقتی برای شاگردانم همان مبانی را میگفتم دلم برای دخترک هشت ساله ای که باید این چیزها را می فهمید می سوخت و چون خوب آن دختر و احساسات آن روزش را به خاطر داشتم برای شاگردان کوچکم با زبان آن دخترک هشت ساله مبانی را میگفتم و نتیجه معجزه آسایش را می دیدم .
یک ساعت بعد که از آن خانه بیرون آمدیم من دیگر آن دختر ساعتی قبل نبودم . النگوهای رنگارنگم را از دستم در آوردم چون احساس میکردم اینها به درد کودکانی می خورد که چیزهای مهم تری در زندگیشان ندارند و کسی حرف مهمی بهشان نگفته . دو شنبه ها و چهارشنبه ها بعد از ظهر روزهای خاصی بودند که مرا از دنیای کودکی ام جدا میکردند و با دنیای بزرگتری آشنا . گاهی فکر میکنم زود بود برای بزرگ شدن و گاهی فکر میکنم حتی دیر هم بوده !
اینها را گفتم چون امروز یاد آن مرد جوان بودم که در را برایمان باز کرد . شانزده سال پیش آن خانه با آدمهایش و بیشتر آدمهایی که به آنجا رفت و آمد می کردند مهاجرت کردند به پایتخت . ما هم از همان ها بودیم . حالا موسیقی حلال است . روزگار خوبی بود .
هفت سال پیش مرد جوان که دیگر خیلی هم جوان نبود سرزده آمد خانه مان . حالا من در را براش باز کردم . یک پله دیگر باید بالا می آمد تا وارد خانه میشد . آمد . در دستش سفالینه زیبایی بود که من همیشه دوستش داشتم . سفالینه را به من داد و گفت دارم می روم . گفتم کی برمیگردی ؟ گفت نمی دانم . زود خندید که اشکش دیده نشود . دست دادیم و رفت .
وارد فرودگاه " آرلاندا " شدیم . دوست نادیده ای آمده بود دنبالمان . بلافاصله بعد از سلام و احوالپرسی گوشی تلفن همراهش را به من داد و گفت با شما کار دارند . بعد از بیست و یک سال دوباره آن صحنه برایم زنده شد . جورابهای سرمه ای و خاکستری . چقدر از شنیدنت خوشحالم . زود میام دیدنت .

از همه بیشتر با آن پسر پاکستانی یا هندی یا نمی دانم کجایی احساس مشترک داشتم که دستش را گذاشته بود روی نیمی از صورتش و از درد به خود میپیچید . فکر نکردم دندان درد دارد . دوست داشتم تصور کنم که سیلی خورده است . از آن سیلی ها که مدتی گیجت میکند . که اولش به جای ناله ، خنده ات میگیرد . که دردش هم که خوب شود هرگز از ذهنت نمی رود که چرا !!!

وقتی پایان هر چیزی را مرگ تصور کنی همه چیز آسان می شود .
همه بندها باز می شوند .
در واقع بندی وجود ندارد مشکل از دور تصور کردن مرگ مان است .
اگر بدانیم که نزدیک است آنوقت چه ؟ باز هم بندی هست ؟

پرسیدی سکوت این اتاق اذیتت نمی کنه ؟
.
.
.
.
برای اولین بار سکوت اتاق را شنیدم !

انگار یکی از رگ های باریکی که از روی مچ دستم میگذرد تبدیل به فتیله شمع شده باشد و کسی روشنش کرده باشد . شعله رقصانی هم دارد . می سوزاندم اما می توانم تحملش کنم . حتی یک خرده کیف هم دارد . نگاه کردنش برایم جالب است . ارزش آب شدن را دارد . فقط باید دستم را طوری ثابت نگه دارم که کف دستم رو به آسمان باشد و مچ دستم موازی زمین باشد در غیر این صورت اشکهای شمعم می چکد روی زمین و آنقدر که به من مربوط میشود و خودم را می شناسم ، حیف می شوم .

عادت کنار پنجره ایستادن هنگام غروب و گوش سپردن به صداهای بیرون ، استشمام هوای مرطوب نزدیک دریا ، دیدن این همه جنبنده انسانی و غیر انسانی که به سرعت میروند و می آیند (راستی به کجا ؟ ) ، جرثقیل هایی که همسایه مان هستند و می روند که از کار روزانه فارغ شوند ، اتومبیل هایی که کم کم تعدادشان در پارکینگ خاکی پایین ساختمان زیاد می شود ، بوی دود سیگار همسایه ای که شاید کنار یکی از پنجره های نزدیک من ایستاده باشد ( او به چه فکر میکند ؟ به فاصله اش از زمین ؟ به کسی ؟ ) و برای بار هزارم نگاه کردن به چراغ جرثقیل بلندتر از ساختمانمان که همیشه با ماه اشتباهش میگیرم ، همه و همه باعث میشوند یادم نرود دنیای واقعی خارج از این اتاق دوست داشتنی من است که دلم میخواهد بیشتر وقتم را در آن بگذرانم . باعث میشود یادم نرود صدای زندگی مردم چیزی غیر از این موسیقی ست که با باز شدن چشم هایم تا بستنشان و حتی در خواب هم میشنوم . آدم های دیگری غیر از آن چند نفر که در من و با من زندگی میکنند هم هستند ( که البته شاید متاسفانه خیلی برایم مهم نیستند ! ) . انگار اتاق من خیال است و بیرون پنجره واقعیت . اینقدر با هم فرق دارند که گاهی تو ذوقم می خورد . می گفتی که خیال خیلی قدرتمند است . راست می گفتی . خیال خیلی قدرتمند است . همین است که می گویم گاهی شک میکنم فلان اتفاق واقعا افتاده یا من خیال کرده ام . آن کافه ، آن صندلی ها ، قهوه ای که نوشیدیم واقعیت داشت یا نداشت ؟ هیچ بعید نیست یک شاهد خیالی هم پیدا شود و شهادت هم بدهد ! دیگر می شود نور علی نور .

یادت هست دیشب در آن حالت مستی بدون دلیل که گاهگاهی دچارش میشوم چه چیزها گفتم ؟
از که گفتم ؟
چطور گفتم ؟
هر چه گفتم راست بود . همان موقع هم گفتم که مستی و راستی . چقدر شعرهای عاشقانه خواندم که الان جز یکی هیچکدامشان یادم نیست . از بی انتها بودنت به وحشت می افتم گاهی . مگر تو آدم نیستی ؟ یکی مثل تو اینقدر بزرگ و یکی دیگر ... . چه بگویم ؟ آن قضیه " نژادهای روحی " را باید جدی گرفت . نژاد روحی از خود نژاد مهم تر است . مسئله اینست که نژاد روحی چون دیده نمیشود ، میشود پنهانش کرد یا فقط بخشی اش را آشکار کرد اما تغییرش نمی شود داد . فراموش نکن . تغییر نمی کند فقط میتواند پنهان شود و آنچنان بی موقع بزند بیرون که دود شوی .
قرار شد من "خودخواه" باشم و تو "دیگرخواه" . همین که قبول کردی اینطور باشی بهترین نشانه " دیگرخواهی " ت است و همین که من از تو این را خواستم بهترین دلیل " خودخواهی " ام . در عوض منم تو را در تجربه هایم شریک میکنم . شاید یک روزی جایمان عوض شد . آنوقت تو مثل من کم تجربه نخواهی بود .

ای کسانی که برای من کتاب می خرید لطفا توجه کنید .
کتابها را هنگام خرید حتما بررسی کنید تا من اینجور در خماری نمانم . از پنج داستان نسبتا کوتاه در یک کتاب دو تایش ناقص است . یعنی بیست صفحه از وسط کتاب یک جایی جا مانده . بخش آخرین و هیجان انگیزترین بخش یک داستان و بخش آغازین از داستانی دیگر نیستند .
یک نفر این کتاب را خریده . یک نفر آورده . من خواندم حالم گرفته شده . حالا یک نفر دیگر باید ببردش ایران . برساند به دست آن که خریده . بعد او برود کتابفروشی کتاب را عوض کند و دوباره بدهد به کسی که برای من بیاورد ...
از خیرش گذشتم .

باور کن اگه صبح ها قبل از اینکه از خونه بری بیرون یادت بره یک لیوان آب پای گلدونم بریزی ، حتما خشک میشم .

می گفتی دنیا خیلی کوچیک شده . خیلی بدون خیال شده . بیش از حد واقعی شده .
موافق نبودم .
گفتم که واقعیت همون چیزی میشه که خیال میکنیم . خیالت رو پرواز بده .
فکر کنم زیادی پرواز کردی . اینقدر خیال کردی که از واقعی کردنشون غافل شدی . برگرد روی زمین . من اشتباه کردم .

معلم یک کلمه ای .
خود بودن .
او بودن آن طور که فقط تو میتوانی او باشی .
به من عادت خواهی کرد .
خودش هم نمی داند چقدر او هستی !
تجربه های آزاد .
خسته نشدی سه روزه به من زل زده ای ؟
نفهمیدمت . اشکالی نداره . تو که هستی کنارم . بالاخره یک روزی میفهممت . فقط خسته نشو .
زیبایی اما لازم نبود عکست را روی جلد کتابت چاپ کنی که هر وقت میبندمش ببینم داری یک جوری نگام میکنی که یعنی : " میدونم این همه خوندی یک کلمه اش را هم نفهمیدی . وقتتو با من تلف نکن . من برای وقت گذرونی تو این کتاب رو ننوشته ام . " و من هر بار تو دلم میگم دروغ میگی . اگه قرار بود این کتاب را برای یک نفر نوشته باشی او منم . تو هم داری وقتت را با من میگذرونی . همینه که سه روزه زل زدی به چشمام .
می دانی همیشه از پیش بینی کردن آدم ها چقدر لذت می برم و از غیر قابل پیش بینی بودن ، بیشتر . حالا کسی پیدا شده که نمی توانم پیش بینی اش کنم اینه که مدتیه درگیرم . می دانی کیست ؟ می شناسی اش . خودم هستم . مثل بازی دو نفره ای که خودت جای هر دو بازی کنی و نتوانی با خودت کنار بیایی که کدام طرف را برنده کنی و کدام را بازنده . تنها کاری که می توانی بکنی اینست که به بازی ادامه دهی . اینقدر ادامه دهی تا چیزی غیر از خودت روی نتیجه بازی تاثیر بگذارد . چیزی که نمی دانی اینست که این کار خیلی سخت است . ( این " خیلی " را مثل " هما " بگو و بعد بخند با اینکه چیز خنده داری نیست ! )
دیشب به این فکر میکردم که اگر همینطور به رنگ کردن همه اشیاء اطرافم ادامه دهم ممکن است چند وقت دیگر دیوارها قطرشان زیاد شود و اتاق ها کوچک تر و من تحمل اتاق کوچک را ندارم .
قبل از آمدنش باید تابلویش را که برعکس روی دیوار نصب کرده ام برگردانم . فکر میکنی ناراحت شود از اینکه من اثر هنریش را وارونه زده ام به دیوار ؟ نه . نمی شود . اگر او نفهمد چرا من اینکار را کردم پس دیگر کی می فهمد ؟ من پیش بینی میکنم که برایش اینقدر عادی باشد که حتی ازم نپرسد چرا پرنده هایش را سر و ته به دیوار آویخته ام .
با یک آغوش غیر منتظره فقط می خواستم حسم را بهش منتقل کنم . حوصله نداشتم حرفی بزنم . جایمان عوض شد . شرمنده شدم . شرمنده اش شدم . غیر منتظره نبود برایش . یادت می آید همه چیز از همین " غیر منتظره ها " شروع شد ؟